Romana Vrede heeft een kerngezonde puberzoon met autisme en een verstandelijke beperking, Charlie. Haar angst is dat wanneer Charlie sterft, als oude man, hij zijn moeder nodig zal hebben maar zij er niet meer is.

In De nobele autist richt Vrede zich tot haar zoon en schrijft ze over zijn leven, waarop hij in voetnoten af en toe fictief reageert. Ze begint bij zijn dood, zodat ze hem in romanvorm toch bij zal kunnen staan, en ze herinnert zich zijn jongste jaren. Het geluk van het fietsen op de tandem en de ontbijtjes in bed, maar ook de wanhoop, het onbegrip en de angst voor escalaties. Charlie dwingt haar te focussen, hij laat haar de wereld zien door zijn ogen, zonder zich te laten misleiden door sekse, status, huidskleur of beperking.
Ze fantaseert over zijn volwassen jaren; waar hij zal gaan wonen en werken, en of hij verliefd wordt. In gedachten stelt ze hem vragen: Charlie, heb je vrienden gehad? Had je graag naar school willen gaan? Wilde je participeren in deze maatschappij? Wist je dat ik moeilijk kon omgaan met de reacties die je opriep? Dat ik mij vaak schaamde om hoe ik moeder was?

Over Who’s Afraid of Charlie Stevens?:

‘Een liefdevol statement voor een autistische zoon.’ – Trouw

‘Een confronterend en ontroerend portret dat verder gaat dan alleen de artistieke kwaliteit van de voorstelling. Het laat zien hoe waardevol het is om anders te kijken.’ – Theaterkrant

Over Dit is de leven:

‘Hoe ver kun je in de binnenwereld komen van een autistisch kind? Dit is de leven komt ver. Heel ver.’ – de Volkskrant

‘Door het grenzeloze geduld en de onvoorwaardelijke liefde van de families in beeld te brengen, kwam Dit is de leven dichtbij. Dichter bij kan bijna niet.’ – de Volkskrant

‘Ze demonstreert een levensfilosofie die nog veel verder reikt dan de wereld van kinderen met autisme en weet heel goed hoe ze haar woorden zo krachtig mogelijk bij de toeschouwer brengt. Een film met een kijk opdracht, het soort instructie waar je misschien wel een kunstenaar-moeder als Vrede voor nodig hebt.’ – NRC Handelsblad

‘Applaus: drie kwartier ademloos kijken.’ – Het Parool