Monique van den Berg maakt als arts in het verpleeghuis dementie iedere dag van dichtbij mee. In dit boekje heeft zij met ontroerende, eenvoudige teksten vastgelegd hoe dit moet voelen, zowel vanuit patiënten als vanuit de mensen om hen heen.

Haar woorden zijn liefdevol, herkenbaar, warm, humoristisch en universeel. Leven met dementie is een hele opgave, zowel voor degenen met dementie als voor hun naasten. Monique wil met dit boekje graag laten zien dat er ook een ander perspectief is, namelijk dat vanwaaruit empathie en begrip zich kunnen gaan manifesteren. Hiermee biedt de ziekte dementie ook een ingang tot dieper contact en inzicht in hoe we kijken en zijn; naast het verlies van helder denken en het verlies van decorum dat helaas ook met de ziekte gepaard gaat. Een naaste kan een wezenlijke en ondersteunende rol innemen door zonder oordeel en met empathie te leren kijken. Dit boekje kan hierin ondersteunen.

Vergeten dat ik vergeet biedt troost aan iedereen die meer en meer vergeet en iedereen die te maken heeft met een naaste met dementie. Het is ook geschikt om samen te lezen.