De avond dat Blair Beaufort, in baljurk en tiara, met haar auto crashte in Bellamy Creek, had ik die beter kunnen wegslepen, haar gedag moeten zeggen en weg moeten lopen. Ik ben een monteur, geen hotelmanager. Ik heb al genoeg zorgen over mijn garage, genoeg gezeur van mijn moeder en genoeg spanning met mijn basketbalteam over de kampioenschappen. Ik heb even geen tijd voor een voormalig belle van het bal, die blut is en niet weet wat ze wil – ook al is ze waanzinnig mooi.

Het probleem is: ze is gestrand in mijn stadje en diep onder mijn chagrijnige uiterlijk verborgen ligt de behoefte om anderen te helpen. Dus ik bied haar een slaapplek aan en houd mijn handen thuis. Voor precies één nacht.

Was ze maar niet zo onweerstaanbaar. Zo grappig. Zo innemend. Ze is een ramp achter het stuur, maar ze maakt me gek zonder dat ze daar moeite voor hoeft te doen – op het werk, in huis, achter in mijn pick-up… Ik krijg geen genoeg van het gevoel dat ze me geeft. Maar ik weet dat het geen stand kan houden. Zij wil een sprookje, en ik ben geen prins. Dus als het tijd is voor haar om te vertrekken, kan ik niet anders dan haar laten gaan. Hoeveel pijn dat ook doet…

‘Dit is lief, sexy, grappig en romantisch. Het raakt álle snaren!’ - Thelma and Louise Book Blog