Verbijsterd, zo voelt Katja Petrowskaja zich als ze aan haar familie denkt. De meeste leden ervan leven alleen voort als naam, slechts een handjevol heeft de twee ergste rampen van de twintigste eeuw overleefd, het stalinisme en het nazisme. Katja Petrowskaja probeert de verkruimelde familie te redden van een naamloos verleden, ze schraapt via gesprekken, archiefonderzoek en reizen stukjes en beetjes bijeen van wat ook háár geschiedenis is. Ze probeert er een samenhangend geheel van te maken en legt zo het ene na het andere drama vast, van showprocessen onder Stalin tot de gruwelijke moordpartij door de nazi’s in het ravijn Babi Jar in Kiev. En ze geeft de mensen die er niet langer zijn een gezicht. Misschien Esther werd onder andere bekroond met de belangrijkste debuutprijs in het Duitse taalgebied, de Ingeborg Bachmannprijs, en met de Premio Strega Europeo.
'Vroeger dacht ik dat een stamboom iets als een dennenboom was, een boom met versierselen uit oude dozen, sommige ballen gaan kapot, breekbaar als ze zijn, sommige engelen zien er lelijk en ruw uit, en ze overleven elke verhuizing. In elk geval was een dennenboom de enige familieboom die wij hadden, hij werd elk jaar opnieuw gekocht en daarna weggegooid, een dag voor mijn verjaardag.'