Klassieke muziek, veel mensen worden al naar bij de gedachte. Dat saaie gejengel met die violen, daar wordt toch niemand vrolijk van? Een paar walsen op Nieuwjaarsdag is meer dan genoeg. Toch is het best wel jammer als je er nooit naar wilt luisteren. Er zijn namelijk heel veel overbekende melodieën, die zelfs de grootste muziek-haters nog leuk vinden. Denk maar bijvoorbeeld aan de gejaagde klanken van het nu afgebroken Spookkasteel van de Efteling.
Wat je wellicht niet weet, is dat veel muziek een verhaal vertelt. Sommige verhalen zijn heel beroemd, zoals bijvoorbeeld Doornroosje of Assepoester. Maar het lastige van muziek is, dat er geen woorden zijn om dit te vertellen. Dit boek kan je daarbij helpen, want hiermee kun je de muziek horen en tegelijk luisteren naar het verhaal. Want met de bijgeleverde QR-code kun je alles terugvinden op Spotify.
Er zijn acht boeiende verhalen, waarvan je sommige zult kennen en sommige ook niet. Ga met Peter op jacht naar de wolf, maak bijzondere reizen naar verre landen, ga zwemmen in een aquarium of vecht tegen de Rattenkoning. Laat je meevoeren en voor je het weet gaan er allerlei wonderbaarlijke werelden voor je open.
Al deze verhalen zijn ooit als losse prentenboeken uitgekomen. Helaas waren ze niet meer verkrijgbaar. Nu zijn ze dan eindelijk gebundeld, zodat de kinderen van nu ook hiervan kunnen genieten. Bij elk verhaal staan ook nog allerlei mooie tekeningen, gemaakt door verschillende illustratoren. Daarmee zal het nog makkelijker zijn om meegenomen te worden in elk avontuur. Luister maar eens goed, en het zal me niks verbazen als je nog heel vaak opnieuw op reis zult gaan door deze wonderlijke wereld van de klassieke muziek.
Misschien vind je school wel heel erg stom. Alles wat je daar leert is moeilijk. Rekensommen? Jak! Schrijven? Bah! Lezen? Getverdegetver! Toch zal Donnie het nog erger hebben dan jij. Hij kan echt helemaal niks. Dat vindt juf Rosa in ieder geval wel. Zij heeft een naam voor hem bedacht. Donnie is volgens haar een GOM’metje: Geen Onderwijs Mogelijk. Daarom hoeft Donnie alleen nog maar in de ochtend te komen..
Zijn moeder vindt dat geen probleem. Donnie is voor haar gewoon perfect. En nu heeft hij tijd vrij om in de donutfabriek te helpen waar zij ook werkt. Hij kan in de middag donuts gaan bezorgen. Dat moet toch wel lukken? Vooral met een beetje hulp van Julia, de persoonlijke assistente van Dot Dingeldijn, de baas van de fabriek.
Nou, niet dus! Zijn eerste bezorgklus loopt al hopeloos mis en wanneer Dot op reis gaat en Donnie voor haar twee superlelijke en arrogante naaktkatten moet zorgen, gaat het zelfs misser dan mis. Donnie zet namelijk even een raam open en de katten ontsnappen naar buiten. Als ze niet snel worden teruggevonden, zit Donnie tot over z’n oren in de donuts… ehh, problemen bedoel ik.
Met hulp van Julia gaat hij op zoek. Ondertussen hebben ze vervanging voor de katten gevonden. Er is alleen een probleempje. De twee nieuwe katten hebben haar. En ondertussen zijn er ook nog een paar mensen die de katten willen ontvoeren en tegen heel veel losgeld ruilen.
Donnie Donut is een heerlijk boek, waarin van alles misgaat. Dat leidt tot allerlei hilarische momenten en enorme puinhopen. Het verhaal zit vol onrealistische, gekke momenten en daardoor is het juist zo grappig. Helaas is het einde naar mijn smaak een beetje te kort, maar dat mag de pret niet drukken. Een lekker leesboek dat zich ook uitstekend laat lenen als voorleesboek.
Hoewel de omslag nogal klassiek en zelfs een beetje tuttig oogt, is het verhaal op een bepaalde manier juist zeer actueel. Als ik het in een paar woorden zou moeten omschrijven, dan zou ik het een ‘feministisch verhaal in een Middeleeuws jasje’ noemen. Want Beatrice is in haar wereld een bijzonder meisje. Zij kan namelijk lezen en schrijven, terwijl dat ten strengste verboden is voor vrouwen. En juist om die reden wordt zij achterna gezeten door de soldaten van de koning. Er bestaat namelijk een profetie, die vertelt over een geletterd meisje dat de koning zal gaan afzetten.
IHet verhaal begint in het klooster van de monniken van de Orde van de Kronieken van Droefenis. Daar woont naast de broeders ook de zeer intelligente geit Answelica, die tegelijk ook naar iedereen agressief is. De enige die niets te vrezen heeft, is het meisje Beatrice, een meisje dat geen herinneringen heeft aan haar verleden. Vreemd genoeg kan ze lezen en schrijven. Wanneer de broeders ontdekken dat zij het meisje is uit de profetie, willen ze dat ze zo snel mogelijk vertrekt.
Wanneer Jack Dory, een weesjongen uit het nabij gelegen dorp langskomt met het verzoek om een broeder naar de herberg te zenden, die de biecht van een stervende soldaat moet opschrijven, zien de monniken hun kans schoon. Ze sturen Beatrice erop uit. Samen met Jack en de geit gaat ze op pad. Bij de soldaat aangekomen, blijkt zijn verhaal over haar verleden te gaan. Beatrice ontdekt wie zij is en beseft dat ze niet langer weg kan lopen voor de koning.
Dit is naast een heerlijk boek om zelf te lezen ook ideaal om voor te lezen aan wat oudere kinderen. Een beetje avontuurlijk, een beetje mysterieus en een beetje spannend, zonder dat het ergens te ver doorslaat. Liefhebbers van een wat serieuzer historisch verhaal komen hiermee uitstekend aan hun trekken. De actuele thema’s betreffende gelijke rechten en recht op onderwijs bieden ook een mooie gelegenheid om over door te praten.
Ken je dat gevoel, dat je aan een boek begint terwijl je er niks van verwacht, maar tijdens het lezen ontdekt dat het heel goed is? Dat had ik met dit boek. De omslag doet me eerlijk gezegd niks en zou voor mij reden zijn om het te laten liggen. Maar gelukkig ben ik voortdurend op zoek naar verborgen parels en die heb ik dus hiermee gevonden.
We volgen Peer, Mick, Max en Leonne tijdens hun wandeltocht over het Pieterpad. O ja, Peer, Mick en Max zijn één persoon. En dat vormt meteen één van de spanningsbogen in dit verhaal. Want Mick en Max zijn twee ter plekke verzonnen aliassen van Peer, waarmee hij zich in verschillende situaties zekerder hoopt te voelen. Natuurlijk loopt dat alles op den duur helemaal mis. Vooral als hij Leonne en haar moeder tegenkomt aan het begin van de reis.
Leonne maakt zich druk om het milieu en wil het liefst de aarde redden. De vraag is alleen voor wie, want ze ziet iedereen als een potentieel gevaar. Ze is door haar ex-vriendje emotioneel flink bezeerd en dat draagt bij aan de woede die in haar zit. Wanneer zij Peer (die zich Mick noemt tegenover haar en haar moeder) ontmoet, heeft ze meteen het gevoel dat hij niet eerlijk is. Voldoende reden voor Leonne om voortdurend onredelijk en boos te doen naar hem toe.
Helaas voor beiden lijken ze voortdurend gedoemd te zijn om elkaar tegen te komen. Voor Peer is dat extra lastig, want hij wordt smoorverliefd op Leonne. Die wordt op haar beurt weer hoteldebotel op Nicky, een psychologiestudente die ze in Groningen tegenkomt. Zowel Peer als Leonne worden gedwongen om zichzelf te confronteren, zodat beiden verder kunnen.
Het heerlijke van dit soort wandelverhalen is, dat het naast de fysieke tocht ook een geestelijke tocht is. Als lezer leer je langzamerhand de personen kennen. Hoewel ze zich voortdurend stom gedragen, krijg je ook begrip en sympathie voor ze. Vooral wanneer ze eindelijk zover zijn om hun meest kwetsbare kant te tonen.
Hoewel het boek als 12+ gekwalificeerd is, is het naar mijn mening vooral voor iets ouder geschikt. Toch is het heerlijk dat er weer een realistisch verhaal van Nederlandse bodem voor de jeugd is. Daar zijn er naar mijn mening nog steeds te weinig van.
Langzaam maar zeker veroveren de prentenboeken van Anansi de harten van de Nederlandse kinderen. En dat is ook niet zo verwonderlijk, want de kleine spin is met zijn slimme en ondeugende streken enorm grappig.
Dit keer keert een oude bekende terug. De koning dwarsboomt namelijk weer eens de plannen van Anansi, maar dat laat de slimste spin van de wereld natuurlijk niet zomaar gebeuren. Hij wil namelijk voor de verjaardag van zijn zoon Kofi eieren halen. Maar er is nergens ook maar één ei te vinden. Sterker nog, zelfs alle kippen zijn spoorloos. Haan is over zijn toeren, want de koning heeft alle kippen meegenomen.
Anansi besluit de koning een lesje te leren. Hij moet iets bedenken waardoor de kippen weer terugkomen. Al snel bedenkt hij een plan, en samen met een aantal vrienden gaat Anansi aan de slag. En omdat de koning bijzonder hebberig is, staat het natuurlijk vast dat het plannetje gaat slagen. Maar wat dat plannetje is, dat zul je zelf moeten ontdekken.
Elk deel van deze beroemde spin is een feest om naar te kijken. De kleuren springen je tegemoet en de verschillende karakters zien er geweldig uit. De teksten zijn kort en lezen heerlijk voor. Vooral de liefhebbers van stemmetjes kunnen hiermee hun hart ophalen.
Als je nog niet bekend bent met deze serie prentenboeken, dan is het nu eindelijk tijd om kennis te maken. Laat je betoveren door één van de kleurrijkste figuren ooit. Voor je het weet heb je net zo’n brede lach als de spin zelf.
Als de naam van de schrijfster je bekend voor komt, dan kan dat best kloppen. Haar bekendste boek is namelijk De geheime tuin en dat is de afgelopen paar jaar in een aantal nieuwe versies verschenen. De kleine prinses is ook een groot succes en is zelfs al meerdere keren verfilmd. Nu is er dan eindelijk weer een boek in het Nederlands verkrijgbaar.
Een kleine waarschuwing vooraf moet ik wel geven. Het huidige lezerspubliek is niet meer gewend aan wat moeilijker taalgebruik. Ondanks dat de tekst is ingekort en bewerkt, zijn sommige stukjes nog steeds een tikkeltje klassiek. Maar tussen het vele laagdrempelige aanbod is het goed dat er zo nu en dan dit soort boeken verschijnt, waarin wat meer moeilijkere woorden en een wat complexere tekst staan.
De kleine prinses gaat over het meisje Sara, dat vanuit India verhuist naar Engeland. Zij gaat wonen op een meisjesschool en krijgt daar een luxe behandeling. Wanneer er bericht komt over het overlijden van haar vader nadat deze zijn fortuin is kwijtgeraakt, wordt Sara verbannen naar de zolder. Miss Minchin, de directrice, behandelt haar slecht. De enige reden waarom ze mag blijven is het vooruitzicht dat ze over een paar jaar een goedkope leerkracht voor de school is. Maar wanneer er nieuwe buren komen, lijkt het leven van Sara een nieuwe wending te krijgen.
De kleine prinses is een deel uit een reeks klassieke jeugdboeken dat bij uitgeverij Clavis verschenen is. Elk verhaal is bewerkt en voorzien van bijzondere illustraties. De boeken lenen zich uitstekend om voor te lezen. Zelf lezen zou ik echter voor iets oudere kinderen adviseren. Dit is zeker geen boek voor de grote massa, maar jeugdige liefhebbers van een wat serieuzer verhaal zullen hier zeker plezier aan beleven.
Het kan je niet ontgaan zijn, maar dit jaar is het zeventig jaar geleden dat de watersnoodramp in Zeeland plaatsvond. Natuurlijk verschijnen er daarom ook een aantal nieuwe boeken, waaronder dit jeugdboek. Gevaarlijk water leest als een spannend avonturenboek, maar door de historische achtergrond krijgt het ook iets gruwelijks.
Door de jaren heen heb ik de beelden van het ondergelopen Zeeland al voorbij zien komen. Grote plassen water waar hier en daar een stukje huis of boom boven de oppervlakte uitstak. Maar achteraf besef ik dat ik vooral met een geromantiseerd beeld bleef zitten van mensen op daken en in bootjes of vee dat ploeterend probeert te ontsnappen aan het water. De realiteit blijkt een stuk harder. Instortende huizen vanwege verzwakte muren, en zoveel mensen en dieren die niet konden ontsnappen, omdat de zee in slechts een paar uur tijd grote stukken land veroverde.
In Gevaarlijk water krijgen we aan de hand van de belevenissen van de jonge Maarten een beeld van de impact op het Zeeuwse leven. Zijn familie wordt net als vele anderen overvallen door het water. Gelukkig is de vader van Maarten één van de weinigen die de komende storm niet onderschat heeft. De dag ervoor hebben ze als voorzorgsmaatregel de zolder ingericht, zodat ze snel naar boven kunnen vluchten. En diezelfde nacht blijkt dat helaas nodig te zijn.
De volgende dag kan Maarten per toeval mee met een voorbijvarend bootje. Hij moet zo snel mogelijk naar zijn oom, die in droog gebied woont en in de tuin een oude roeiboot heeft. Daarmee kan Maarten de rest van het gezin ophalen, maar er is weinig tijd want hun huis is één van de allerlaatste in de straat die nog overeind staat.
Het verhaal heeft een wat nuchtere toon. Karakters blijven daardoor wat vlak, maar het levert wel een aantal zeer krachtige momenten op. Met name het verhaal van de overbuurvrouw komt best wel even aan. Ook krijgen we een beginnend beeld van de wederopbouw en een waarschuwing voor de toekomst. Gevaarlijk water is een welkome afwisseling tussen de vele huidige avonturenboeken. Hopelijk volgt er meer binnen dit genre, want de jeugd kan wat mij betreft niet genoeg lezen over de Nederlandse geschiedenis.
Dit is één van de allerbeste titels die in het afgelopen jaar is uitgekomen. Terecht staat het boek op allerlei nominatielijsten van diverse boekenprijzen. Patroon overstijgt wat mij betreft de meeste andere jeugdboeken, omdat er een gelaagdheid in zit die me op bepaalde wijze doet denken aan de Griekse tragedies. Een drama dat lange tijd op de loer lag om te worden voltrokken. Maar pas naar het einde toe, wanneer de dementerende opa zijn verhaal vertelt, ontdekken we hoe het noodlot z’n werk doet.
Het verhaal begint nadat het fatale schot zijn vernietigende werk heeft gedaan. Mees is dood. De eerste woorden komen meteen binnen. Mylo, zijn beste vriend, vertelt over zijn afwezigheid bij de crematie en als lezer weet je meteen dat hier iets goed mis is. Het verhaal blijkt een opdracht te zijn, waarmee Mylo moet leren omgaan met zijn rol in een dramatisch en onbezonnen gebeurtenis.
Het boek bestaat uit drie delen, waarin op goed doordachte wijze een steeds groter verhaal verteld wordt. In het eerste deel, dat ‘De patroon’ heet, draait het volledig om het recente verleden van de hoofdpersoon en de dood van Mees. In het tweede deel speelt het heden en het verdere verleden een rol. Hierin komt vooral de relatie tussen drie generaties mannen aan bod. Dit deel heet ‘Het patroon’, waarmee niet alleen het woord maar ook het verhaal een wijziging ondergaat. Het derde deel is de uiteindelijke confrontatie van Mylo met zichzelf. De toepasselijke titel is ‘Een dag om voorgoed in te blijven wonen’, want Mylo beseft dat hij een keuze moet maken om zichzelf te bevrijden van die noodlottige dag.
Marco Kunst laat je stukje bij beetje kennismaken met de hoofdpersoon, zodat je steeds meer sympathie voor hem krijgt. Je snapt de wanhoop waarin Mylo verkeert. Wanneer je richting de laatste bladzijdes gaat, kun je maar moeilijk geloven waar het naartoe lijkt te lopen. Maar zoals het hoort in een Griekse tragedie, kunnen sommige wegen gewoon niet genegeerd worden. Toch blijf je als lezer hopen op een wending. Maar om daar achter te komen zul je het boek gewoon moeten lezen.
Het kan wellicht een volledig verkeerde indruk zijn, maar ik vind het aanbod van nieuwe voorleesverhaaltjes een beetje karig worden. De meeste voorradige titels zijn alweer een paar generaties oud en zelfs daarvan verdwijnt een deel. Daarom ben ik ook erg blij met Nadia’s nacht. Het zijn korte avonturen van een paar bladzijdes lang, die in tegenstelling tot voor het slapen gaan-verhaaltjes ook uitstekend tussendoor kunnen.
Nadia is een meisje, dat in het derde verhaaltje vijf jaar oud wordt en een levendige fantasie heeft. Door haar nieuwsgierigheid naar alles en de kinderlijke naïviteit die bij een kleuter hoort, zien we de wereld op haar manier. Het kan dan ook bijna niet anders, dan dat volwassenen de avonturen met een flinke glimlach zullen voorlezen.
Het zijn realistische verhaaltjes, waarin soms de fantasie van Nadia een beetje op hol slaat. Gelukkig is er dan altijd wel opa of papa om het minder eng te maken. Maar het leuke is, dat de volwassenen in de verhalen ook de fantasie van Nadia stimuleren. Zoals die keer wanneer papa in de heksensoep van Nadia roert en zegt dat hij de heks niet kan horen. Opa zegt dan vlug dat alleen de maker van de soep haar kan horen.
Het gebruik van Nadia’s fantasie is zo slim bedacht, dat zelfs een goudvis een rol kan spelen in de verhalen. Want waarom zou de leefwereld van haar lievelingshuisdier nu beperkt moeten blijven tot dat ene aquarium? Met deze verhalen kun je alle kanten op. Nadia’s nacht is een heerlijk voorleesboek voor thuis en in de klas. En de illustraties zijn prachtig. Een topper voor elk moment van de dag.
Sinds enkele jaren is er een hevige discussie gaande over leesvaardigheid en leesplezier. Beide aspecten kennen voor en tegenstanders. De huidige tendens is om leesplezier voorop te zetten, maar ondertussen neemt de leesvaardigheid schrikbarend af. Daarbij worden voortdurend de AVI-boekjes aangehaald, die om verschillende redenen niet zouden deugen. Hoewel die discussie vaak redelijk zwart-wit gevoerd wordt, is er wel meer aandacht gekomen voor interessante alternatieven. De jongste serie in dit rijtje heet BAM! Ik lees.
De serie richt zich op een paar aspecten. De basis is leesvaardigheid, maar het moet tegelijk leuk en informatief zijn. En daarbij worden kinderen uitgedaagd om soms een stapje te doen over de grenzen van hun kunnen. Dat gebeurt door sommige woorden tussen haakjes fonetisch op te schrijven. Zo kom je bijvoorbeeld ‘België (zeg je als Bel-gie-je)’ tegen
De eerste lichting boekjes bestaat uit zes delen. Ze gaan bijvoorbeeld over paarden of voetbal. De onderwerpen staan dicht bij hobby’s en liefhebberijen van kinderen. Één van de leukste deeltjes vind ik Een boek over panda’s. De opzet is speels. Zo beginnen de eerste bladzijdes als een raadspel. Welk dier is dit? Hij is zwart-wit. Hij is groot. Vervolgens komen verschillende dieren voorbij, voordat we uiteindelijk bij de panda uitkomen.
Hilarisch is de aanwezigheid van een ringslangplatstaart. Die mag er niet in, want zijn naam is te lang. Maar een paar bladzijdes verder is die er weer. Zo komt die toch nog een paar keer voor. Oh ja, een waarschuwing voor hele brave lezertjes en hun nog bravere ouders: het is informatief, dus dan mag je als schrijver een klein beetje beetje verder gaan. Verder? Wat bedoel je? O, wacht… Iew, seks!
BAM! Die zit.
Ik kan altijd heel blij worden van boeken, die heel avontuurlijk zijn maar tegelijk ook heel bescheiden blijven. Het zijn vooral historische jeugdromans waarin je dat kunt tegenkomen. Waar het in de meeste avonturenverhalen vooral draait om de grootst mogelijke spanning en spektakel, is het doel van dit soort boeken om een verhaal te vertellen die zowel vermakelijk als leerzaam is. En eerlijk gezegd zijn echte mensen vaak spannender dan superhelden..
De voorlezer van de sultan neemt ons mee naar het Turkse rijk aan het begin van de twintigste eeuw. Het Armeense meisje Lilit wordt ontvoerd en komt terecht in de harem van de sultan, de koning van het rijk. In eerste instantie is haar hoofdtaak schoonmaken en bedienen, maar wanneer zij per toeval de kinderen van de sultan vermaakt met het vertellen van een verhaal, wordt zij de voorlezer van de sultan. Een paar keer per week moet zij hem voorlezen uit een boek over Sherlock Holmes.
Het leven in de harem is niet makkelijk, vooral omdat andere meisjes uit jaloezie het leven van Lilit proberen zuur te maken. Het loopt meestal nog net goed af, maar wanneer ze onterecht beschuldigd wordt van diefstal, gaat het hopeloos mis. Ondertussen is er buiten het paleis een revolutie gaande, die grote gevolgen kan hebben voor alle mensen in het paleis. Tussen alle commotie heeft Lilit maar één wens en dat is ooit terugkeren naar haar familie.
Het boek vertelt hoe het is om te leven in een paleis. Het gaat over bedienden en meesters, over slavernij en vrijheid, over vrienden en vijanden. Omdat je voortdurend het meisje Lilit volgt, blijft het een persoonlijk verhaal. Maar op de achtergrond gebeuren allerlei grote dingen, die uiteindelijk zullen leiden tot de afzetting van de sultan en de opkomst van een nieuwe republiek. Het einde van het verhaal is heel krachtig, omdat het na een aantal zeer avontuurlijke momenten eindigt in een zekere hoopvolle rust. En daardoor doet juist dit jeugdboek sterk denken aan de klassieke spektakelfilms, zoals bijvoorbeeld The last emperor. Dit is gewoon waanzinnig mooi!
Als lezer besef je het zelden, maar schrijvers kunnen heel onzeker zijn over hun werk. Maar als ze daar overheen weten te stappen, kunnen er bijzondere dingen gebeuren. Dat laat Rick Meijer wel zien met Autumnville, waarmee hij eindelijk z’n draai heeft gevonden. Het is een boek met lef. Zo’n boek waarmee de schrijver niet z’n publiek paait, maar juist uitdaagt..
In Autumnville hangt een bijzondere sfeer. Het is mysterieus, soms beklemmend en ongrijpbaar. Je weet gewoon dat er iets niet klopt, maar kunt er niet goed de vinger opleggen. Dat komt vooral door zeer plotselinge overgangen, die vreemd aanvoelen maar twee zinnen later weer normaal lijken. Ik moest dan ook meerdere keren denken aan het boek Coraline van Neil Gaiman, waarin gespeeld wordt met een parallelle wereld.
Ook Hugo, de hoofdpersoon van het boek, voelt voortdurend die vreemde sfeer. Het is alsof er iets helemaal fout zit, en tegelijk gaat alles gewoon door. Soms ervaart hij het in de vorm van een wolf die dreigend uit het donker komt en soms in een onverwachte meisjesstem die hem uit het niks roept. Op die momenten raakt Hugo in paniek, maar even later blijkt er niks aan de hand te zijn. Of toch?
Samen met zijn twee beste vrienden probeert hij uit te zoeken wat er gaande is. Maar zijn ouders mogen niks weten. Die lijken de laatste tijd erg veranderd te zijn. En zij zijn niet de enige, want diverse klasgenoten doen ook vreemd. Wat is er gaande en waarom is een door uitgelopen inkt onleesbaar boek zo belangrijk?
Autumnville is een mengeling van sprookjes-, horror- en mythologische elementen. Dat laatste zie ik vooral in de rol van de wolf en twee vogels die tussendoor op komen dagen. Ze doen me denken aan Fenryr, de wolf uit de Noordse godenverhalen, en Huginn en Muninn, de vogels van Odin die de rol van boodschappers hebben.
De laatste paar jaar zien we in Nederland een aantal boeken verschijnen waarin gespeeld wordt met realiteit en fantasie. Na geweldige boeken als Gozert! en Films die nergens draaien is er nu dus Autumnville. Een beetje vreemd, maar vooral heel lekker! En als bonus zit hier ook nog een soundtrack bij, dat je via Spotify kunt beluisteren. Aanrader dus!
Toen ik dit prentenboek in handen kreeg, moest ik even stilletjes juichen. Het vorige boek van de Ierse Paddy Donnelly, Het meer dat verdwijnt, is namelijk één van mijn favoriete prentenboeken van vorig jaar. Maar deze vind ik eigenlijk nog leuker.
Waar het vorige boek nog een beetje terughoudend was in kleurgebruik, grijpt de maker hierin zijn kans om volop los te gaan. De illustraties zijn traditioneel en passen goed bij het tijdsbeeld van het verhaal. Alles oogt namelijk een beetje negentiende eeuws en ouderwets. Precies wat het verhaal nodig heeft.
Vos & zoon gaat namelijk over een vader en zoon, die samen een staartenwinkel runnen. Ze maken traditionele staarten voor alle soorten dieren uit de omgeving. Degelijk en altijd precies wat je kunt verwachten. De kasten staan ook vol met boeken vol regeltjes waaraan een staart moet voldaan.
Maar Robbie is een beetje klaar met het werk van zijn vader. Hij zit vol ideeën en wil het eigenlijk anders doen. Helaas wil vader Vos niet luisteren. Alles moet gaan zoals ze het altijd doen. Dus sluipt Robbie ‘s-nachts uit z’n bed en gaat zelf aan de slag. Op de ontwerpen die hij maakt, tekent hij letterlijk buiten de lijntjes. En de volgende dag heeft hij een originele nieuwe staart.
Diezelfde dag komt er een heel belangrijke pauw langs, die op zoek is naar een opvallende staart. Natuurlijk heeft vader degelijke keuzes, maar dan ontdekt pauw de staart van Robbie. Zouden de dieren klaar zijn voor nieuwe ideeën? Zullen de volwassenen bereid zijn om te luisteren naar de jeugd?
Het blijft altijd heerlijk om een prentenboek te lezen, waar een minder doorsnee boodschap in zit. Vooral als een volwassen onderwerp op uitstekende wijze bewerkt wordt tot een verhaal dat echt voor de doelgroep bedoeld is. Het heeft een kinderlijke sfeer, maar de maker wil juist zeggen dat we kinderen serieus moeten nemen en de ruimte moeten geven om een eigen weg te gaan. Dus eigenlijk spreekt hij over de hoofden van de jeugd de volwassenen aan. Heerlijk!
Gedichten zijn leuk. Geloof je me niet? Echt waar! En weet wat de leukste gedichten zijn? Als er volop in gelogen wordt, maar de schrijver blijft beweren dat het echt waar is. Want waarom zou iets niet waar zijn? Soms is het veel leuker als je gelooft dat het echt is, ook al weet je dat er niks van klopt.
Liegen is leuk gaat over allemaal grappige weetjes, die je zonder twijfel helemaal niet wist. Is het je bijvoorbeeld wel eens opgevallen, dat er een gat in een gitaar zit. Grote mensen, die denken dat ze heel veel weten, zullen zeggen dat het nodig is om muziek te maken. Maar eigenlijk zit daar een drankje in, zodat je wat kunt drinken als je dorst hebt tijdens een concert.
En als je op zondag politiesirenes hoort, dan gaan ze heus geen boeven vangen. Nee, dan hebben ze haast, omdat ze patat hebben gehaald die niet mag afkoelen. Dat hebben de politie en boeven zo afgesproken, omdat ze ook weleens eventjes vrij willen zijn.
Zo is er nog heel veel meer wat je kunt leren over kaas, dieren met pensioen en vlinders die in je buik kruipen. Als iemand zegt dat gedichten echt niet leuk zijn, dan moet je die persoon maar niet geloven. Die liegt vanuit z’n tenen. Waarom? Omdat die niet wil, dat jij gaat ontdekken dat liegen eigenlijk heel erg leuk is. En liegen is het allerleukst als je deze gedichtjes hebt gelezen.
Vergeet ook niet naar de plaatjes te kijken. Die zijn ook geweldig. Echt waar! Ik zou toch niet liegen?
Het kleine heelal is een allegorie, een verhaal waarin de personen tegelijk voor een abstracter begrip staan. Het is een moderne versie van de ark van Noah. De eerste zin luidt ‘Twee achterlijk kleine raampjes.’ Het zijn de raampjes van een stacaravan op een verlaten camping met de naam Het kleine heelal. De hoofdpersoon is Raaf, een meisje dat geschorst is van school en op zoek is naar antwoorden. Haar belangrijkste vraag is waar haar vader uithangt. Maar ook wil ze weten wanneer ze weer terug zullen keren naar huis. Want vanwege een lekkage zijn ze tijdelijk verhuisd en kunnen ze pas weer terug als alles droog is.
Haar enige vriendin is Miracle, een meisje dat zeer gelovig is. Daarnaast sluit ze vriendschap met Nicolaas, de zoon van de eigenaar van de camping. Hij is zeer geïnteresseerd in sterren. Wanneer Raaf hem rond ziet lopen, besluit ze hem te volgen. Zo ontdekt zij het Kosmosbos, een stuk bos dat verboden is voor onbevoegden. Dit beschrijft ze later per telefoon aan Miracle als het Paradijsbos.
Wanneer Miracle een paar dagen later op bezoek komt, wil het tussen haar en Nicolaas niet boteren. Tot overmaat van ramp maken de beide meisjes vervolgens ruzie. Raaf besluit de knoop door te hakken en haar moeder te dwingen om eindelijk te vertellen waar haar vader is. Want zo langzamerhand is ze het geloof in alles zo’n beetje kwijtgeraakt.
Een klein heelal is een zoektocht van de mens naar antwoorden. Raaf is de zoekende mens, Nicolaas (Copernicus) staat voor de wetenschap en Miracle (wonder) voor het geloof. Raaf is ook een verwijzing naar de eerste vogel die door Noah wordt losgelaten om op zoek te gaan naar land, maar uiteindelijk weer terugkeert. Precies zoals haar vader een keer zei bij het schommelen. Het boek zit vol met allerlei verwijzingen, zoals de ansichtkaart met regenboog. Maar het verhaal is zo geschreven dat je het ook heel goed zonder die kennis kunt lezen. Want uiteindelijk is het gewoon een enorm goed verhaal.
Een heerlijk boek waar je, geheel naar eigen keuze, een paar uurtjes of een paar dagen op kunt broeden. Het is onmogelijk om in zo’n kort stukje alles te behandelen. Dit boek is letterlijk eenvoudig intelligent. Zonder twijfel één van de briljantste boeken van dit jaar.
Vanaf zijn eerste boek weet Yorick Goldewijk steeds te verrassen met een origineel verhaal. En steeds lukt het hem om heel goed aan te sluiten bij de leeftijdsgroep. Vooral de wijze waarop hij fantasie en werkelijkheid met elkaar mengt, is steeds weer heel spannend. Zelfs als het overduidelijk niet echt is, weet hij je te overtuigen dat het wel echt aanvoelt.
Duizend & ik heeft opnieuw die vreemde sfeer. Er is iets raars aan de hand, maar je weet als lezer niet goed wat dat kan zijn. De hoofdpersoon is Acht en haar dagen bestaan uit opstaan, reizen naar het werk, werken, reizen naar huis, slapen. Elke dag opnieuw. Dit doet ze met vele anderen. Niemand kijkt elkaar aan, niemand spreekt en iedereen wordt in de gaten gehouden door de zieners, een soort vliegende camera’s. Wie opvalt en afwijkt, wordt uit de groep verwijderd.
Acht is eigenlijk ook iemand die anders is. Stiekem kijkt ze vanuit de trein naar de Wal, waar de zee achter schijnt te liggen. Zij verlangt naar iets meer. Tussen de vele anderen ontdekt ze Duizend, die net als zij anders lijkt te zijn. Acht wil contact maken en heeft steeds meer moeite om zich aan de regels te houden. Evi, het moedersysteem dat voortdurend over hen waakt, krijgt Acht steeds meer in de gaten. Maar in plaats van voorzichtig doen, komt Acht juist in opstand. Dat is het begin van een grote ontdekking over de wereld waar Acht in leeft. En de ontdekking dat zij daar een hele grote rol in gaat spelen.
Duizend & ik is een dystopisch verhaal, een verhaal over een futuristische maatschappij waarin mensen onderdrukt worden. Het doet denken aan allerlei andere verhalen, maar voor mij kwam met name The Matrix voor ogen. Als lezer zul je voortdurend afvragen, wat er precies aan de hand is. Maar voor wie heel goed oplet, zullen al vrij vlot kleine dingetjes opvallen die een hint geven. Maar geen zorgen, naar het einde toe wordt alles voor iedereen duidelijk.
Duizend & ik is een geweldig verhaal voor een doelgroep die meer van dit soort verhalen verdient.
Informatieve natuurboeken voor deze leeftijdscategorie zie ik niet zo heel veel. Vaak zijn ze al snel te ingewikkeld. Dan is een boek als De papegaaiduiker toch weer erg leuk. Het is eigenlijk een informatieve prentenboek. Erg mooie illustraties, een beperkte hoeveelheid tekst op elke bladzijde en toch een redelijk complete beschrijving van deze bijzondere vogel.
Want wat weten we nu eigenlijk over papegaaiduikers, behalve dat die er een beetje propperig uitzien en een enorm brede snavel hebben? We volgen de vogels vanaf het moment dat het broedseizoen gaat beginnen. We leren wat over hun liefdesleven en kunnen ook even in hun broedplaatsen gluren. We zien dat ze elk jaar terugkeren naar hun vaste plek en eventuele indringers meteen verjagen. We zien hoe hun ene ei uitkomt en we volgen het jong in zijn eerste weken tot het moment dat deze uitvliegt om uiteindelijk zelf een partner te vinden.
Hoogstwaarschijnlijk zullen ouders dit samen met de kinderen lezen. Dat is ook best raadzaam, want de tekst is niet altijd even makkelijk. Zo nu en dan zit er een wat lastiger woord tussen. Ik zou het daarom ook vooral voor 5- en 6-jarigen adviseren. Dankzij de sfeervolle en kleurrijke illustraties is het een boek om meerdere keren samen door te nemen.
Ook voor kinderen van zeven jaar en ouder is het zeer geschikt. Die kunnen het lekker zelf lezen en het eventueel gebruiken om er een spreekbeurt over te houden. Het lijkt me dan ook een zeer goede aanschaf voor schoolbibliotheken.
De papegaaiduiker is een heerlijke alternatief voor jonge lezers die een voorkeur hebben voor informatieve boeken.
Post uit Parijs is een multifunctioneel boek. Dat betekent dat je er meerdere dingen mee kunt doen. Je kunt het lezen. Ja, hèhè, het is toch een boek? Klopt, maar je kunt het op verschillende manieren lezen.
Ten eerste kun je het gewoon lezen als een leuk leesboek over de vrolijke belevenissen van de klas van juf Merel. Maar je kunt het ook lezen als je er nog niet zo heel goed in bent. Dan wordt het ineens een leerboek. Er staan ook een hoop vragen met verschillende antwoorden in. Dan doe je ineens mee aan een quiz (dat spreek je uit als kwis). Soms weet je waarschijnlijk zelf het antwoord al en soms moet je eerst het verhaal goed lezen. Maar met dit boek kun je nog veel meer.
De klas van juf Merel krijgt namelijk post uit Parijs. Post van juf Robin. Daarin doet ze niet alleen de groeten aan iedereen. Er staan ook allerlei opdrachten in. Soms is het een knutselopdracht en soms een taalspelletje. Die kun je natuurlijk ook zelf doen. Alleen, maar samen met je klas is dat nog veel leuker. En er staan ook een paar liedjes in. Want juf Merel zingt heel graag.
Liedjes zijn leuk hoor, maar daar hoort muziek bij. Een boek kun je lezen, maar toch niet beluisteren? Klopt, maar daarom heeft juf Merel de liedjes op Spotify gezet. En in het boek staan alle teksten. Zo kun je lekker meezingen.
Weet je wat ook erg grappig is? De schrijver, Hans Hagen, heeft voor dit boek al heel veel andere boeken geschreven. Als je goed oplet, zal je ontdekken dat een paar teksten opnieuw gebruikt zijn. Hij heeft ze dus gerecycled (dat spreek je uit als geriezaikeld). En let dan ook meteen op de plaatjes. Die zijn niet alleen heel erg leuk en vrolijk, maar er zit zelfs een zoekplaat tussen.
Post uit Parijs is een boek waar je heel veel mee kunt. Maar wat je ook gaat doen, beleef vooral heel veel plezier. Want daar is dit boek sowieso voor bedoeld.
Sceptisch begon ik aan dit boek, maar tot twee keer toe moest ik stoppen met lezen om mijn tranen weg te vegen. Slechts drie keer eerder wist een verhaal dit te bereiken. Helaas moet ik wel concluderen dat de uitgeverij met de omslag de plank wat heeft misgeslagen. De humoristische stripstijl past namelijk niet zo goed bij zo’n serieus verhaal. Jammer, want daardoor zal het minder snel opgepakt worden door de doelgroep, terwijl het zelfs belangrijk genoeg is om klassikaal gelezen te worden in de hogere klassen van de lagere school.
In Blauw brengt ongeluk komt verborgen armoede aan de orde. Veel kinderen leven in armoede, maar verzwijgen dit uit schaamte. Met dit boek wil Angelique van Dam het onderwerp bespreekbaar maken. Dit komt niet uit het niks. Zelf was zij ook één van die kinderen. Ze wil duidelijk maken, dat armoede niet iets is waar je voor hoeft te schamen. Ook wil ze andere kinderen uitleggen, dat niet iedereen even bevoorrecht is.
Elif, de hoofdpersoon van dit verhaal, is ook zo’n kind dat in armoede leeft. Haar moeder moet er alles aan doen om rond te komen. Ze zijn afhankelijk van de Voedselbank en zelfs een kleine tegenvaller als een lekke fietsband is een ramp. In haar klas weet niemand iets over haar situatie, zelfs haar beste vriend Rick niet.
Het verhaal begint vlak na de vakantie. Alle kinderen mogen zeggen wat ze gedaan hebben. Iedereen is enthousiast en zit vol verhalen. Alleen Elif heeft niets te vertellen. Zij probeert dit te verbergen door vlak voor haar beurt naar de wc te gaan. Maar helaas is meester haar bij terugkeer niet vergeten. Tot overmaat van ramp wordt de hele klas uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje. Elif weet dat ze onmogelijk kan gaan, hoe graag ze ook zou willen.
Wanneer Rick haar bij de Voedselbank betrapt, kan Elif niet anders dan haar geheim vertellen. Maar in plaats van uitlachen besluit Rick haar juist te helpen. Maar steeds als het een beetje goed lijkt te gaan, gebeurt er weer een volgende ramp. En zo langzamerhand is bij Elif de grens bereikt.
Het verhaal leent zich uitstekend om dit belangrijke onderwerp bespreekbaar te maken, want wellicht heb je er ongemerkt ook mee te maken. Blauw brengt ongeluk laat zien hoe vervelend armoede kan zijn, maar ook dat er soms op onverwachte manier een helpende hand is. Dit boek is te belangrijk om niet gelezen te worden.
Anna van Praag heeft zichzelf overtroffen. Jona mag, wat mij betreft, wel gezien worden als een hoogtepunt binnen haar oeuvre. Het is een boek dat zoveel krachtige emoties oproept: boosheid, irritatie, wanhoop, maar ook heel veel liefde. Op uitmuntende wijze laat Anna van Praag zien, dat niets alleen maar goed of slecht is. Het leven is complex en kent veel nuances. Ook als lezer zul je snel geneigd zijn om te oordelen, maar voortdurend laat de schrijfster zien dat het belangrijk is om begrip te tonen voor de ander. Want slachtoffers zijn er op vele manieren.
Kernwoord hierbij is schuld. Het vormt de basis van de eerste bewuste herinnering van de vijfjarige Jona: zijn vader die hem de schuld geeft van de dood van zijn moeder. Ook de zestienjarige Jona voelt zich schuldig, omdat hij in tegenstelling tot zijn klasgenoten nergens in uitblinkt en zelfs niet weet wat hij na de middelbare school gaat doen.
Schuldgevoel speelt op verschillende manieren ook een rol bij andere personen in het boek. Soms maakt het mensen sterk, soms juist zwak. En in het geval van Jona’s vader is het een machtsmiddel waarmee hij zijn gezin en de buitenwereld onder controle probeert te houden. Maar waar Jona en twee klasgenoten gaan wroeten in de familiegeschiedenis, dreigt zijn gezag ondermijnd te worden.
Jona, die al die jaren onwetend gehouden wordt met betrekking tot zijn moeder en zijn verleden, komt met name dankzij de fanatieke bemoeizucht van zijn klasgenote Elin achter allerlei familiegeheimen. Hoewel Jona graag zijn moeder beter wil leren kennen, beseft hij ook dat hij daarvoor zal moeten opstaan tegen zijn vader. De vraag is of hij dat kan en of hij dat wil.
Jona is een pittig boek over volwassen worden en de vraag wie je nu eigenlijk bent. Het is ook een verhaal over de nasleep van de Tweede Wereldoorlog, die meerdere generaties doorwerkt. Geen makkelijk verhaal, maar Anna van Praag heeft dit op uitstekende wijze begrijpelijk gemaakt voor de wat oudere jeugd. Eén van de jeugdboeken van dit jaar die je eigenlijk gelezen moet hebben.
Peuters en kleuters, opgelet! Zijn jullie klaar voor een uitdaging? Eend staat al op jullie te wachten. Denk je dat je kunt winnen? Echt niet! Wedden van niet? O wacht, je weet natuurlijk nog niet wat de uitdaging is. Nou, hier komt die dan. Eend kan heel, heel, heel lang zijn ogen openhouden zonder ook maar één keer te knipperen. Maar als je zeker wilt weten of hij echt niet knippert, dan moet je minstens net zo lang je ogen openhouden. Helemaal tot het einde van het verhaal. Denk je dat je dat kunt?
Goed, dan gaan we beginnen. Wie het eerst knippert heeft verloren. Maar eend kan dat echt heel goed. En als je ook maar één keer je ogen even dicht doet, zal je nooit weten of eend niet stiekem ook zijn ogen dicht heeft gedaan. O ja, nog één ding. Natuurlijk mag je heel goed je best doen om eend te laten verliezen. Je mag brullen of proberen hem aan het schrikken te maken. Dus als je denkt dat het je gaat lukken, dan kunnen we beginnen. Klaar?
De eend die maar niet knipperde is hilarisch. Niet alleen vanwege zijn grappige kop, maar ook door alle manieren die voorbij komen om hem te laten knipperen. Je kunt zelfs met een beetje fantasie zelf allerlei dingen verzinnen. En je kunt het boek ook gebruiken als basis voor een spel met jonge kinderen. Kunnen ze bijvoorbeeld een heel zielig verhaal vertellen of juist een hele grappige mop? Wie kan het hardst brullen? En wie kan stiekem toch heel snel met zijn ogen knipperen, zodat die geen tel eend uit het oog verliest?
Natuurlijk kun je het ook gewoon als een grappig leesboek gebruiken. Bijvoorbeeld omdat je eigenlijk geen fantasie hebt, maar wel heel leuk kunt voorlezen. Maar het allerleukst is toch om samen met de jonge lezers te proberen om eend te betrappen. Want misschien zal je hem toch nog een keertje met zijn ogen zien knipperen. Je weet maar nooit.
Een heerlijk, vrolijk, interactief prentenboek voor een hoop lol.
Ramon de bizon is een klein, maar bijzonder fijn zelfleesboek waar je makkelijk verliefd op zou kunnen worden. Vooral als je dol bent op het hebben van boeken. Want dit gaat over de vriendschap tussen een boek en zijn eigenaar, de jonge Giel. Ze doen alles samen. Ze spelen samen, ze eten samen, ze gaan samen naar de tandarts of het zwembad. Ramon en Giel zijn onafscheidelijk.
Maar dan ontdekt Giel in de bibliotheek allerlei boeken over dinosaurussen. Hij mag van zijn moeder een enorme stapel mee naar huis nemen. En ineens ligt Ramon onderop de stapel boeken en heeft Giel helemaal geen aandacht meer voor hem. Tot overmaat van ramp brengt de moeder van Giel de boeken terug naar de bibliotheek en neemt ze per ongeluk ook Ramon mee. Zal de kleine bizon ooit nog zijn vriendje Giel terugvinden?
Het verhaal draait om de bijzondere band die je als lezer met een lievelingsboek kunt hebben. Ramon de bizon is grappig, avontuurlijk en emotioneel. De plaatjes zijn geweldig, want die doen net zo hard mee in het verhaal. Hilarisch is dat het boek in je handen ook daadwerkelijk de hoofdrol speelt in het verhaal. En als je goed kijkt, zal je zien dat Ramon echt beweegt en reageert op Giel.
Boekliefhebbers die fan zijn van verhalen over boeken, zullen zonder twijfel dit willen lezen (en waarschijnlijk hebben). Dit is niet zomaar een leesboekje voor jonge lezers. Dit is een boek om te houden en om van te houden.
Als een boek begint met een waarschuwing om de dieren in het verhaal vooral te zien als dieren, dan ben ik al erg nieuwsgierig. Wij lezers hebben nogal de neiging om alles naar ons toe te trekken en in alles iets van onszelf te zien, maar soms is een hond een hond, een vogel een vogel en een bizon een bizon. En daarmee komen we meteen tot de kern van dit verhaal.
De ogen en het onmogelijke draait namelijk om het evenwicht in de natuur. Dieren, bomen, planten, alles heeft een rol binnen het geheel. En zolang iedereen zich daar aan houdt, loopt alles min of meer op rolletjes. Maar zoals we allemaal weten: als de mens zich ermee gaat bemoeien, raakt het evenwicht uit balans. En dat heeft op iedereen effect.
Dat ontdekken ook de dieren in het park. Op het plein gaat iets gebeuren. Er wordt een groot gebouw geplaatst en daarin komen allemaal rechthoeken met kleuren en dingen. Ze lijken op dingen uit de echte wereld, maar toch ook weer niet. Vooral de wilde hond Johannes, die namens de drie gevangen bizons in de gaten houdt wat er in het park gebeurd, is enorm geboeid door die rechthoeken. Zo zeer, dat hij begint op te vallen bij de mensen.
HWanneer Johannes gevangen wordt en door de hulp van de dieren weer vrijkomt, beseft hij hoezeer hij aan zijn vrijheid hecht. Daarom besluit hij de bizons te bevrijden uit hun gevangenschap. Vanaf dat moment draait voor hem alles om de ontsnapping. Maar de grote vraag is, in wiens belang hij handelt. Is Johannes niet net als de mensen bezig om het evenwicht uit balans te brengen?
De ogen en het onmogelijke draait ook om het accepteren van anderen zoals ze zijn. In de ogen van Johannes zijn andere dieren soms erg onlogisch. Hij kan zich daar ook enorm over opwinden. Maar meestal is het beter om bij jezelf te blijven.
Een heerlijk kinderboek dat echt een genot is om te lezen. Geweldig!
Sinds enkele jaren verschijnen er in de serie Kluitman-novellen spannende thrillers geschreven door bekende jeugdboekenschrijvers. Hun doel is om in slechts honderd bladzijden jongeren een compleet verhaal te leveren, die boeiend genoeg is voor ervaren lezers en leeshaters. En dat de serie aanslaat, blijkt wel uit het feit dat 24 uur alweer het twintigste deel is.
Marcel van Driel weet op aanstekelijke wijze boeken te schrijven voor verschillende leeftijdsgroepen. Met deze thriller laat hij zien, dat hij ook heel goed de YA-groep weet te bereiken. De toon is serieus en volwassen, maar de jeugdige lezer zal zich uitstekend kunnen inleven. En daar ligt naar mijn mening ook de kracht: een kort verhaal zonder in te leveren op kwaliteit.
Verwacht geen zeer originele of verrassende thriller. De aandacht ligt hier vooral op een goed opgebouwde spanning, die niet ontstaat door allerlei onverwachte wendingen, maar door een haast filmische beschrijving. Het zal je als lezer weinig moeite kosten om hierin op te gaan. Ik moest dan ook halverwege het boek opzij leggen en even op adem komen, omdat er best wat pittige momenten in zitten.
Jong Nederland begint zo langzamerhand een mooie traditie te krijgen van korte verhalen, iets wat binnen de volwassen literatuur nooit echt goed van de grond is gekomen. Blijkbaar weten onze jeugdschrijvers hier juist heel goed mee om te gaan, want ze slagen binnen verschillende genres uitstekend om sterke verhalen te schrijven op basis van een beperkt aantal bladzijden. Met 24 uur is de collectie op gruwelijk lekkere wijze opnieuw een stukje uitgebreid.
Soms heb je van die dagen, dat je geen zin hebt om te lachen, te dansen en vrolijk te doen. Zo’n dag dat iedereen je gewoon even met rust moet laten. Je weet niet waarom, maar niks is dan even leuk. Kleine aap Jim snapt wel hoe jij je dan voelt, want Jim heeft vandaag ook zo’n dag.
Maar juist nu gaat iedereen zich met hem bemoeien. Want waarom ben je mopperig terwijl het zo’n prachtige dag is? Misschien moet je zingen of slingeren of zwemmen? Iedereen weet precies wat Jim moet doen en laat dat dan ook weten. Maar daar heeft hij helemaal geen zin. Waarom laten ze hem niet gewoon met rust?
Mopperkont is enorm grappig. Niet alleen de tekst, die op heerlijke wijze vertaald is door Janneke Schotveld, maar ook de tekeningen zijn geweldig. Soms moest ik schateren van het lachen. Als voorlezer kun je helemaal los gaan met de verschillende stemmetjes. Misschien moet je een beetje oefenen, maar kinderen zullen het geweldig vinden.
Dit boek leert kinderen, dat het helemaal niet erg is om soms een mopperdag te hebben. Daar hoeft ook helemaal geen reden voor te zijn en je hoeft het ook heus niet uit te leggen aan anderen. Laat het maar gaan en over een poosje gaat het vanzelf weer over. Want ook op prachtige dagen is het allemaal niet altijd even leuk.
Een enorm grappig boek om te leren omgaan met niet-leuke dagen.
Ik zal zelden een heruitgave kiezen als Libris Maandtip, maar voor dit boek maak ik een uitzondering. Mirjam Oldenhave kennen we vooral als schrijver van de beroemde Mees Kees serie, maar ze is ook waanzinnig goed in het schrijven van serieuze verhalen. Een vriendin met vuisten is haar debuut en verscheen 25 jaar geleden voor het eerst. Om dit jubileum te vieren komt haar eerste boek opnieuw uit.
Raaf is net verhuisd en gaat naar een nieuwe school. Hij is doodsbang dat hij gepest zal worden, want dat deden de kinderen op z’n oude school namelijk ook allemaal. Maar wat hij niet verwacht, is dat hij meteen een vriend zou krijgen. Naomi blijkt zijn buurmeisje te zijn en zij zorgt er hardhandig voor dat niemand hem pest.
Raaf is dolgelukkig en wil niets liever dan al z’n tijd met Naomi doorbrengen. Alles is enorm leuk, totdat hij een vervelend geheim ontdekt. Hoewel Naomi op school de stoerste meid van de hele wereld is, heeft ze het thuis erg moeilijk. Raaf besluit haar te helpen, want dat doen vrienden voor elkaar. Hij heeft een plan bedacht. Maar dan komt Naomi ineens niet meer naar school.
Een vriendin met vuisten is een lekker boek, dat makkelijk wegleest. Mirjam Oldehave heeft het wat opgepoetst, zodat het goed bij deze tijd past. Voor deze nieuwe uitvoering heeft Charlotte Dematons nieuwe illustraties gemaakt. Dit boek bewijst dat het heel goed mogelijk is om voor jonge lezers ook een serieus verhaal te schrijven. Want heus niet alle boeken voor 7+ hoeven alleen maar te bestaan uit grappen en grollen.
Na al die jaren staat dit boek nog zo stevig als een huis. Wat zeg ik? Een villa!
Loop tussen de bomen en verschuil je achter struiken. Tel zeven soorten vogels, zeven soorten bladeren, zeven soorten mos. Zorg dat niemand je ziet, terwijl je iedereen bekijkt. Misschien klinkt dat raar en vind je dat vreemd gedrag. Maar dat is hoe Erie haar dagen door probeert te komen. Waarschijnlijk vindt zij jou juist raar, want eigenlijk vindt ze dat van alle mensen.
Erie heeft moeite met mensen te begrijpen. Het zijn puzzels, die moeilijk op te lossen zijn. En Erie is ervan overtuigd dat iedereen haar raar vindt, omdat ze een stoornis heeft. Daarom gaat ze ook niet naar school. Helaas heeft ze een zus, die haar voortdurend dwingt om contact te maken met mensen. Waarom wil Billie maar niet snappen, dat Erie gewoon niet zoals zij is?
De enige die haar wel lijkt te snappen, is Bas. Hij zit in een rolstoel en speelt het liefst basketbal. Erie vindt hem wel leuk. Heel erg leuk zelfs en soms lijkt dat wederzijds. Maar helaas heeft hij een vriendin. Hij krijgt voortdurend berichtjes van ene miss Calvijn.
Met hulp van Bas lukt het Erie om langzaam uit haar schulp te kruipen. Beetje bij beetje durft ze mensen te ontmoeten. Eindelijk lijkt ze om te kunnen gaan met haar stoornis en begint ze anderen een beetje te vertrouwen. Maar dan ontdekt ze wie miss Calvijn is en Erie voelt zich verraden door de hele wereld.
Tineke Honingh is een beetje de Susin Nielsen van de Lage Landen. Ze schrijft menselijke verhalen over alledaagse kinderen in bijzondere situaties. De personen in haar boeken zouden zo rond kunnen lopen in je omgeving. En precies daarom zijn haar verhalen een genot om te lezen. Alles is herkenbaar. Aan het begin van het boek denk je misschien nog dat Erie vreemd is, maar gaandeweg blijkt ze gewoon iemand te zijn zoals jij en ik. Iemand die je even vanuit de struiken moet bekijken om te snappen hoe ze in elkaar steekt.
Struikmeisje is opnieuw een boek dat je niet zult willen missen.
Marc ter Horst kennen we als succesvolle schrijver van informatieve boeken zoals Palmen op de Noordpool en Viruswereld, maar dit keer komt hij met een jeugdroman. Opnieuw laat hij zien, dat hij een geweldige schrijver is. Rugzwemmen is een traktatie voor 12+ lezers. Dat is fijn, want voor deze leeftijdscategorie is het aantal realistische romans nog altijd een beetje beperkt.
Het mag geen verrassing zijn dat ook hierin het milieu een belangrijke rol speelt. Maar wat vooral heel sterk aan dit boek is, is de kritische noot die hij plaatst bij milieu-activisme en eigenlijk activisme in z’n geheel. Want hoever kun je gaan? En in hoeverre kun je als ouder ook je kinderen hierin betrekken?
Noor is de dochter van zeer activistische ouders. Al enige tijd ondervindt zij persoonlijk hinder van al hun acties. Terwijl haar vrienden van alles doen, krijgt Noor voortdurend te horen dat ze niet mee mag doen omdat het te belastend is voor de natuur. Wanneer in de zomer al haar vriendinnen op vakantie zijn en Noor tegen haar wil in naar een ‘verantwoorde’ zomerkamp moet, barst bij haar de bom. De enige die op dat moment voor haar klaar lijkt te staan, is die rare jongen uit haar klas waar ze helemaal niets mee opheeft. Maar door hem ontdekt ze dat haar ouders misschien niet de enigen zijn die moeten leren luisteren naar anderen.
Marc ter Horst beschrijft het verhaal van een opstandige puber, die het zat is om voortdurend gestuurd te worden door haar ouders. Noor wil een eigen leven leiden. Tegelijk wil ze ook niet overal tegenin gaan, want op sommige punten is ze het best wel eens met haar ouders. Maar door haar frustraties pakt ze zaken voortdurend fout aan.
De onhandigheid van de verschillende personages en de fouten die ze maken, zijn zeer verfrissend en herkenbaar. Geen moraliserend gezeur, maar een eerlijk verhaal waarin niemand heilig is. Als lezer krijg je geen levensles opgedrongen, maar toch besef je aan het eind hoe belangrijk het is om een juiste balans te vinden in alles wat je doet in het leven.
Een boek voor jongeren die soms hun ouders achter het behang zouden willen plakken.
Een prentenboek kan een zeer handig middel zijn om met kinderen in gesprek te gaan. Vooral bij moeilijke onderwerpen, zoals de dood of emoties, kan zo’n kort verhaal met plaatjes een perfecte inleiding zijn. Ook de volwassene zelf heeft er baat bij, want als begeleider wordt je soms geacht een volleerde psycholoog te zijn. Een goed uitgewerkt prentenboek kan daarom ook voor de grote lezer zeer leerzaam zijn.
Sam en het niet-leuke geheim gaat over een enorm belangrijk onderwerp. Soms lopen kinderen rond met een groot geheim, dat ze niet kunnen delen met anderen. Een geheim dat zoveel invloed heeft, dat het kind daar onder lijdt. In veel gevallen kun je iets vermoeden bij grote gedragsveranderingen, maar soms zul je enorm je best moeten doen om iets te herkennen.
Dit prentenboek is een handig middel om kind en volwassene te helpen bij het uitzoeken van een eventueel probleem. De belangrijkste boodschap naar het kind toe is, dat het goed is om een probleem te delen en dat het niet bang hoeft te zijn om de liefde van de ouder kwijt te raken.
De meeste volwassenen zullen dit soort boeken pas zoeken wanneer het probleem merkbaar is, maar in dit geval kan het ook preventief werken. Leer een kind, dat het altijd naar je toe kan komen wanneer er iets is. Het boek kan ook een onverwacht handvat zijn wanneer er niets lijkt te spelen, een hulpmiddel om zeker te zijn dat er niks aan de hand is.
Een waardevol prentenboek dat zeer nuttig is als je met jonge kinderen te maken hebt.
Voorleesboeken, we kunnen er niet genoeg van hebben. Leuke verhalen die geschikt zijn voor een breed publiek. En dat laatste komt in Nout & ik zelfs nog wat meer aan bod. Want die ik ben jij, de lezer. Het maakt niet wie je bent, want die ik staat voor iedereen. En dat maakt dit boek bijzonder. Lekker avonturen waar geen etiketje van jongensboek of meisjesboek aan hangt.
Jij en Nout zijn de beste vriendjes. Jullie zijn dol op avonturen en Nout heeft een geweldig idee. Want hij wil samen met jou naar de Razende Ruimte. Er is alleen één probleempje. Of twee! Nou, misschien wel drie!
Voordat je de ruimte in kunt, heb je eerst spullen nodig, zoals laarzen en een helm. Maar nog belangrijker is het vinden van de doorgang. Want om ergens binnen te komen, heb je een deur nodig. Misschien kunnen de mensen in de straat jullie helpen.
Nout en jij doen allerlei ontdekkingen. Jullie maken kennis met die toch niet zo enge buurman, vinden een geheime zolder en raken de hond van de andere buurman kwijt. Elke dag gebeuren er weer spannende dingen. Maar het spannendste blijft toch die Razende Ruimte. Zal het lukken om daar te komen?
Nout & ik is een lekker alledaags avonturenboek, dat zeer geschikt is voor kinderen die niet zo goed tegen al te spannende verhalen kunnen. Hoewel ik dit boek in de 7+ categorie heb geplaatst is het zeker ook voor jongere lezertjes zeer geschikt. De kleurrijke illustraties van Aron Dijkstra zijn zeer aantrekkelijk.
Een heerlijk voorlees- en zelfleesboek voor kinderen van deze tijd.
Fantasy is een lastig genre, omdat het te vaak alleen aan elkaar hangt van een hoop actie, magie en bijzondere wezens. In veel gevallen moet het vooral spectaculair en snel zijn. Maar wat de betere verhalen boven de rest doet uitsteken, is een goed doordacht verhaallijn waarin je als lezer eerst verbaasd en verward wordt, om in een later hoofdstuk uitgelegd te krijgen hoe het zit. Een beetje als een goocheltruc. En dit boek is een bundeling van goocheltrucs, die we al zo vaak gezien hebben maar net weer anders zijn, waardoor je als lezer aangenaam verrast wordt.
In het tweeluik De zeven sleutels draait het om een zoektocht naar de schat van de Roverkoning. Het gezelschap bestaat net als de sleutels uit zeven reisgenoten. Een bijzonder gezelschap waarvan de blinde vos, die voor mij in eerste instantie een kinderachtige keuze leek, uiteindelijk mijn favoriete karakter blijkt te zijn. De wijze waarop dit gezelschap samenkomt, lijkt haast bovennatuurlijk. Maar iets later blijkt dit een bewust en sluw plan te zijn. Het is zo’n moment in het boek, dat me een flinke glimlach bezorgde tijdens het lezen.
Uiteraard zit er veel spanning in, maar de schrijver bouwt dit op verschillende manieren op. Soms gebruikt hij een cliffhanger, een korte onderbreking op een heel spannend moment, maar ook op twee andere manieren. Eén van de personages heeft namelijk het talent om de toekomst te zien, waardoor je alvast een stukje vooruit kunt kijken. Maar daarnaast plaatst de schrijver tussendoor ook soms een zinnetje, die de lezer even op scherp zet. Het zijn verontrustende opmerkingen die weinig goeds beloven.
De zeven sleutels is een verhaal vol geheimen. Vooral de reisleider, een dwerg met de naam Kobold (de keuze voor deze weinig originele naam wordt door de schrijver zelf spottend gebruikt als grap in het verhaal), heeft een dubbele agenda. Deze heeft ook nog eens een landkaart, die voortdurend alleen de weg toont tot aan de volgende poort. En ook de Roverkoning, die al vele jaren dood is, speelt een belangrijke rol in de vorm van de zeven geheimzinnige poorten.
Groot pluspunt van dit verhaal vind ik het feit, dat het maar twee delen zijn, die duidelijk één geheel vormen. Het eerste deel stopt dan ook gewoon halverwege, waardoor je meteen door zou willen gaan met deel 2. Dit is serieuze fantasy voor lezers vanaf 10 jaar, maar waarvan oudere fantasy-lezers ook zullen smullen. Ik kijk enorm uit naar de afsluiting van dit oorspronkelijk Nederlandstalig avontuur. Fantastisch debuut van hoog niveau!
De laatste jaren is er veel aandacht voor allerlei minderheidsgroeperingen binnen de Nederlandse samenleving. Dat is ook merkbaar onder de jeugdboeken. Natuurlijk kwamen deze onderwerpen ook al eerder voor, maar nu klinkt steeds vaker een stem van binnenuit. De verhalen worden persoonlijker en daardoor ook veel aangrijpender. De lezer wordt daardoor ook steeds minder een buitenstaander.
De levens van Lanya is het verhaal van Lanya Sabir, een Koerdisch meisje dat opgroeiend in Nederland weinig binding heeft met haar Koerdische achtergrond. Haar liefste wens is studeren en hier een carrière opbouwen. Maar haar ouders hebben andere plannen met haar. Zij houden vast aan hun gewoontes en de eer van de familie. Daarom menen zij dat de tijd rijp is voor Lanya om terug te keren en te gaan trouwen.
Uit wanhoop besluit Lanya weg te lopen met behulp van de Nederlandse instanties. Maar al snel merkt ze dat zelfs in de nieuwe situatie haar ouders invloed blijven houden. En diezelfde instanties kijken grotendeels machteloos toe. Lanya neemt tenslotte een beslissing, die zeer grote gevolgen voor haar heeft.
Op de omslag zien we een eenzaam meisje, die verslagen bij de bushalte zit. Dit beeld is kenmerkend voor het hele verhaal. Hoewel we in Nederland graag een veilige omgeving voor het individu willen zijn, is de realiteit keihard. Want als Lanya wil ontsnappen aan haar lot, mag ze niet rekenen op anderen om haar te helpen. De grote partijen verschuilen zich achter regeltjes en de bezorgde dierbaren kunnen uiteindelijk niks doen, omdat ze machteloos zijn.
IMirjam Oldenhave, die het verhaal van Lanya een vorm heeft gegeven, heeft een prettige schrijfstijl, die nergens zwaar aandoet. Dat is belangrijk, want dit soort verhalen zijn al snel zeer aangrijpend. Enerzijds leggen zij en Lanya de vinger op de zere plekken van ons systeem. Anderzijds proberen zij op deze wijze lotgenoten een handreiking te doen. Dat voelt dubbel, omdat het duidelijk mag zijn dat er in veel gevallen geen helpende hand is.
Een aangrijpend en belangrijk verhaal!
Je moeder komt boos de kamer binnen en beschuldigt je van iets, maar jij weet van niets. Jaja, roept ze, dat zullen de kaboutertjes wel weer gedaan hebben! Nou,nu je het zegt. Wie weet! Misschien wonen er in jouw huis inderdaad kabouters. Paddenstoelen? Welnee! Dat geloof je zelf toch niet. Het is 2023, niet de Middeleeuwen. Ook kabouters gaan mee met hun tijd. En om een beetje meer van de hedendaagse kabouter te snappen, heeft Loes Riphagen een waanzinnig leuk boek gemaakt.
Natuurlijk is het een groot en dik boek geworden. Je kunt natuurlijk niet alles over kabouters vertellen op een los velletje, want dat past toch helemaal niet? Nee hoor, er is heel veel te zeggen over dit kleine volk. Want waar in je huis wonen ze nu precies? En hoe ziet hun huis er dan uit? Waarom dragen ze eigenlijk puntmutsen? En moeten kabouters ook naar school?
Met dit boek kom je alles te weten. Je kunt het zo gek niet bedenken, of het antwoord staat erin. En omdat er zoveel te vertellen is, heeft Loes er maar geen lang verhaal van gemaakt. Nee, elke bladzijde is gevuld met kleine stukjes tekst en vooral heel veel plaatjes. Want soms is lezen leuk, maar zoeken nog veel leuker.
Wandel lekker door hun huis en kijk goed rond. Je zult verbaasd zijn over alles wat je zult ontdekken. Kabouters gebruiken alles wat jij weggooit. Snoeppapiertje? Een leuk behangetje! Leeg pakje sap? Een handige vermomming zodat die grote mensen je niet zien!
Het Kabouterboek is een vrolijk, kleurrijk boek waar je heel lang in kunt speuren. En zelfs al je al heel vaak hebt gekeken, dan zul je allemaal nieuwe dingen ontdekken. Want kabouters zijn dan wel klein, hun wereld is onmetelijk groot. En dat gebeurt waarschijnlijk allemaal vlak onder jouw neus, zonder dat je het doorhebt.
Lees dit boek! Er gaat een hele nieuwe wereld voor je open.
Voordat er boomhutten, losers, mutsen en politiehonden bestonden, waren er mammoeten, boortorren, siddercavia’s, bonte gaapkatten en natuurlijk Tuf. En voordat je gaat vragen wat een Tuf is, ga ik dat even uitleggen. Tuf is het supercoole, stoere zusje van Knots, die al drie eigen boeken heeft en daarom nu niet mag meedoen. Wie wel mag meedoen, is knuffelkonijn. Maar Tuf heeft geen idee waar die is. Samen met haar beste vriend, Isidoor de bonte gaapkat, gaat ze op zoek. Maar dat is niet zo makkelijk, want Isidoor kan drie dingen heel goed: slapen, eten en nog meer slapen. Eenmaal op pad begint een enorm spannende en gevaarlijke zoektocht.
Tuf is een hilarisch avontuur vol met oeroude grappen en prehistorische grollen. Het staat vol met zeer grappige plaatjes. Voor een boek over uitgestorven mensen en dieren is het behoorlijk levendig. Van begin tot einde zul je geen saai moment ontdekken. Nou ja, op bladzijde 10 staat een plaatje van de ouders van Tuf. En die zijn wel heel saai! Maar verder is het echt superleuk.
Omdat er niet al teveel tekst op elke bladzijde staat, is het ideaal voor kinderen die nog moeten oefenen met lezen. Door het tempo van het verhaal, de grote letters en de vele absurde humor, is het een boek dat met veel plezier opgepakt zal worden. Haast ongemerkt vlieg je er doorheen en voor je het weet ben je bij de laatste bladzijde.
Tuf is een zeer welkome aanvulling op de reeds bestaande humoristische boeken. Waarom? Omdat het er heel leuk uit ziet en omdat het echt heel erg grappig is. Zeg maar oer-grappig. Tuf zou waarschijnlijk zeggen dat je sinds de prehistorie niet zo hard meer gelachen hebt. Ik zeg: keigaaf boek!
Hoewel Tjibbe Veldkamp bij jongere lezers zeer succesvol is, willen zijn boeken voor 10+ nog niet erg hard lopen. Zijn eerdere boek Katvis was een zeer goed boek, maar liep moeizaam. Gelukkig kreeg het een herkansing dankzij de Nederland Leest-campagne. De jongen die van de wereld hield is zijn nieuwste werk en ik hoop van harte dat deze eindelijk de lezers enthousiast gaat krijgen.
Net als Gozert en Films die nergens draaien is dit een serieus verhaal met een bovennatuurlijk tintje. Hoewel het begint als een soort van sprookje, wordt het al snel een stuk realistischer. Volwassenen die, net als ikzelf, bewust de jaren 80 hebben meegemaakt, zullen de sfeer en omgeving herkennen van de situatie zoals die toen in Oost-Europa was. Helaas dreigt dit weer wat terug te komen, waardoor het voor de huidige jeugd ook deels herkenbaar zal zijn.
Adem is een nog niet geboren kind, dat ontstaat zodra zijn eventuele ouders elkaar per ongeluk ontmoeten en voor het eerst kussen. Maar als hij even later begint te vervagen, lijkt het erop dat de verliefdheid over is. Adem krijgt een bijzondere kans, want hij mag tijdelijk een echte jongen worden om zo zijn ouders alsnog bij elkaar te brengen. Hij wil niks liever, want in zijn korte bestaan heeft hij al ontdekt, dat de wereld en het leven erg leuk zijn.
Adem komt er al heel snel achter dat de opdracht behoorlijk lastig is. Ten eerste moet hij z’n beide ouders terugvinden in een grote stad. Ten tweede kan hij moeilijk aan komen zetten met de boodschap: Hallo, ik ben jullie toekomstig kind. En ten derde luisteren volwassenen meestal heel slecht naar kinderen. Toch moet Adem alles proberen, want anders is zijn bestaan op deze wereld wel heel snel afgelopen.
Net als Katvis, zitten in dit boek naast een goed verhaal ook allerlei onderwerpen om verder over na te denken. Daarmee is het zeer geschikt voor klassikaal gebruik. Bijzonder prettig zijn ook de verschillende illustraties, waardoor het net wat lekkerder leest. De combinatie van verhaal en tekeningen doet me denken aan Oliver Twist en andere boeken van Charles Dickens.
Opnieuw zo’n boek dat je gewoon gelezen moet hebben!
Je droomt ervan om de mooiste en lekkerste taart ooit te maken, opgebouwd uit meerdere lagen en versierd met chocolade, fruit, crème en slagroom. Je hebt een schrift vol met zelfbedachte recepten en het talent om een groot patissier te worden. Maar je ouders hebben een snackbar en hun droom voor jou is dat jij de rest van je leven frikandellen en patat in de olie gooit. Tja, dan heb je een probleem.
Dat is precies wat Guusje heeft. Sterker nog, ze heeft wel meer problemen, want naast taarten bakken is dat haar andere talent. Problemen komen haar kant op als vliegen op een… ehhh… taart! Zonder dat haar ouders het weten, heeft zij zich ingeschreven voor één van de belangrijkste bakwedstrijden ter wereld. Zij is uitgekozen om mee te doen, maar er zijn twee probleempjes (natuurlijk!). Het is in Parijs en het valt samen met de schoolreis. Bijkomstig geluk is dan wel dat de bestemming van de schoolreis Parijs is.
Met haar schrift, waarin de zelfbedachte recepten voor de wedstrijd staan, stapt ze in de bus. Omdat ze slecht tegen drukte kan, zondert ze zich af van de andere leerlingen. Ze valt in slaap en als ze uiteindelijk wakker wordt, is ze op de plaats van bestemming. Maar sinds wanneer bestaat Parijs uit bomen, rotsen en modder? Ze blijkt in de verkeerde bus gestapt te zijn. Dit is het begin van een hoop ellende en haar droom lijkt al uit elkaar te spatten, voordat ze ook maar is begonnen. Kortom, een recept voor een regelrechte ramp!
Als lezer zou je bijna medelijden krijgen met Guusje, als het allemaal niet zo enorm grappig was. Er is niks leukers dan een boek waarin alles misgaat. Het is een beetje jammer dat het gepresenteerd wordt als een meisjesboek, want volgens mij zullen veel jongens net zoveel plezier hieraan beleven. Enige echte misser is de omslag, want die is hopeloos slecht. Negeer die dus, want dit boek verdient het om gelezen te worden.
Een boek dat je moeiteloos en met een hele grote lach zult lezen.
Een prentenboek over de herfst, dat kan toch niet anders dan vrolijk zijn? Alleen al de omslag lijkt wel een confetti kanon, dat je onderdompelt in boomblaadjes van allerlei vrolijke kleuren. Voordat je ook maar een letter hebt gelezen, spettert het plezier je al tegemoet.
Op de voorkant staat Vos met een brede grijns, want de herfst is zijn lievelingsseizoen. Het is de mooiste tijd van het jaar. Al dat heerlijke fruit, al die ritselende blaadjes en al die mooie kleuren. Herfstdagen zijn de mooiste van het hele jaar. Maar helaas worden de dagen wel steeds korter. En de bomen laten al die mooie blaadjes vallen. Dat is toch eigenlijk helemaal niet leuk.
Vos besluit hier iets aan te doen, maar daarvoor moet hij wel heel veel werk verzetten. En daarom heeft hij geen tijd meer voor al z’n vriendjes, want hij heeft het veel te druk. Maar is dat wel zo slim? Want met zoveel werk vergeet Vos helemaal te genieten van al dat moois.
De onderliggende boodschap is, dat je niet stil moet staan bij de tijdelijkheid van iets moois, maar dat je van het moment zelf moet genieten. Door je druk te maken over morgen, vergeet je vandaag plezier te maken. En dat zou toch heel erg jammer zijn.
De illustraties zijn schitterend. Alle bladzijdes zijn waanzinnig mooi. De teksten zijn kort en pakkend en lenen zich uitstekend om het verhaal op levendige wijze voor te lezen. Dit prentenboek zal je zoveel blijdschap geven. Elk keer dat ik het opensla, krijg ik vanzelf een lach op m’n gezicht. Wat een heerlijke herfstboek!
Leuk en leerzaam kunnen heel goed samen gaan.Zijn AVI-boekjes dodelijk saai en stimuleren ze niet tot lezen? Nee, niet persé. Er zijn zonder twijfel allerlei titels die niet heel inspirerend zijn, maar er zijn ook hele leuke AVI-boeken. Ik denk bijvoorbeeld aan Blitz of Vos en Haas. En natuurlijk ook aan Agent en Boef van Tjibbe Veldkamp. Deze boeken zijn zo leuk, dat je bijna zou vergeten dat het om AVI-boeken gaan.
Fop-post is een nieuw deel uit de populaire serie Agent en Boef en net als de eerdere avonturen is het weer hilarisch. De avonturen hebben een hoog slapstick-gehalte, en de grappen komen dus in hoog tempo voorbij. Het geweldige, humoristische talent van de illustrator Kees de Boer draagt hier ook flink aan bij. Zijn werk doet wat mij betreft niet onder aan de geweldige gags van o.a. Franquin en Roba.
In dit avontuur zit Agent weer achter Boef aan, die door een sluw plannetje is ontsnapt uit de gevangenis. Tijdens de achtervolging maakt Boef van de hele stad een puinhoop door overal fop-briefjes achter te laten. Agent moet Boef dus snel te pakken krijgen, voordat het helemaal uit de hand loopt. En stiekem mist Agent ook wel een beetje Boef.
Dit boek is niet alleen fijn om zelf te lezen, maar ook erg leuk om voor te lezen aan kleuters. Daardoor krijgt het ook nog eens meerwaarde, want nu lees je het voor en over een paar jaar kunnen ze het zelf lezen. Het is dus een boek met een extra lange levensduur.
We kunnen niet genoeg van dit soort boeken hebben. Leuk en leerzaam kunnen heel goed samen gaan. Dat bewijst Fop-post maar weer eens. Agent en Boef zijn weer helemaal top!
Als je dol bent op fantasy, dan mag je deze zeker niet laten liggen.‘De eerste keer dat ze doodging, vulden haar longen zich met ijskoud water.’ Dit is de eerste zin van de proloog van Monsterstation. De laatste zin van diezelfde proloog luidt: ‘Toen ze het tuinhuis in brand stak, ging ze voor de tweede keer dood.’ Ik begreep toen al dat dit een bijzonder boek ging worden. Net zo bijzonder als het traject naar de publicatie toe. De schrijver komt namelijk uit Amstelveen, maar had met deze serie al veel succes in Zweden. En nu is hij klaar om Nederland te veroveren.
Het verhaal speelt zich ook deels af in Amstelveen. Daar staat een oud treinstation dat de inspiratie werd voor dit boek. Wat de mensen niet weten, is dat het station nog steeds in gebruik is. Het is de verbinding tussen onze wereld en Monsterland. Aan het station grenst ook een hotel, speciaal voor de reizende monsters. Daar woont Katinka met haar oom. Haar vader is vijf jaar geleden verdwenen in Monsterland.
Katinka is voor een kwart monster. Ze is dan wel gewoon mens, maar heeft bijzondere talenten. Althans, die gaat ze ooit krijgen. Voorlopig is ze alleen maar onsterfelijk, wat gezien de proloog wellicht erg handig uitkomt. Wanneer ze op een bijzondere wijze bericht krijgt van haar vader, moet ze naar Monsterland toe om hem te redden. Maar daarvoor moet ze nog heel wat hindernissen overwinnen. En een oplossing zoeken voor een zeer bemoeizuchtige buurman, die voortdurend z’n neus in andermans zaken steekt.
Dit boek heb ik ondertussen al twee keer gelezen, en ik vloog er beide keren moeiteloos doorheen. Het is heel prettig leesbaar, avontuurlijk en grappig. Hopelijk slaat het enorm aan, want het is echt zeer de moeite waard. Als je dol bent op fantasy, dan mag je deze zeker niet laten liggen. Maar schiet wel op. Het is bijna kwart over mist en de trein staat op het punt van vertrekken.
De laatste jager is wonderschoon, maar ook echt realistisch.Elk jaar is het maar weer de vraag welk boek mij omver zal gaan blazen. Want tussen al die mooie verhalen is er altijd minstens één, die uiteindelijk tot mijn favorieten zal behoren. Zo vlak voor de Kinderboekenweek lijk ik mijn lievelingsboek van dit jaar gevonden te hebben. De laatste jager heeft alles waar ik blij van word
Het verhaal speelt zich af in de prehistorie, Noord-Amerika, zo’n 10.000 jaar geleden. Zes kinderen raken door een grote brand hun hele stam kwijt en moeten door de wildernis op zoek gaan naar een nieuwe stam. Gelukkig heeft elk kind een eigen talent. De één kan bijvoorbeeld vuur maken en de ander kan touw vlechten. Maar ondanks hun verschillende talenten is het niet genoeg om zelfstandig te overleven.
De belangrijkste voedselbron is vlees, maar om grote prooien te vangen, zijn ervaren jagers nodig. En zonder vlees en huiden is het onmogelijk om de naderende winter te overleven. We volgen de kinderen tijdens hun zoektocht en onderweg beleven we diverse spannende en gevaarlijke momenten. Maar elke keer als het mee zit, loopt er weer iets fout. Het is alsof er een vloek op één van de kinderen rust.
Het boek is een combinatie van historie en avontuur. Hoewel het een verzonnen verhaal is, heeft het een hoog realiteitsgehalte. We verplaatsen ons in de prehistorische mens. Dit krijgt soms een bijzonder tintje, want magie en het geloof in geesten vormt daar ook een onderdeel in.
Om de beleving nog wat sterker te maken, kiest de schrijver er bewust voor om dieren niet bij ons bekende namen te noemen. Zo is een wolf dus bijvoorbeeld een maanhuiler. Om je als lezer toch een beter beeld te geven van de dieren, kun je achterin tekeningen vinden met de bijbehorende naam.
De laatste jager is wonderschoon, maar ook echt realistisch. Verwacht dus geen braaf verhaal waarin alles persé goed afloopt. Gelukkig niet, zou ik haast zeggen, want daarom is dit zo’n ijzersterk boek geworden. Prachtig!
Ik heb dit jaar al prachtige boeken voorbij zien komen in de 4+ categorie, maar dit is zonder twijfel mijn favoriet. Dat komt niet zozeer door de illustraties, die zeker de moeite waard zijn, maar vooral door de wijze waarop kinderen uitgedaagd worden om hun kennis en fantasie te gebruiken. Want het boek is vooral bedoeld om het actief te beleven.
Wroaaaaah! is een geluidenboek, maar de geluiden komen dit keer uit het kind zelf. Bij elke pagina hoort een specifiek geluid en het is aan de lezer om de bepalen hoe dat klinkt. Zzzzzzz doen de vliegen die om de drol draaien, Pang de ballon die kapot wordt geprikt. En daar komt een paard. Hoe doen zijn hoeven? Je ziet wel wat het geluid maakt, maar jij bepaalt hoe dat klinkt. Want in het boek zal je geen letters vinden. Je bent helemaal vrij om dit zelf te bepalen.
De propeller van het vliegtuig doet Broem, of misschien wel Prrrrr, of Brtebrtebrtebrrr. Misschien weet je wel een heel ander geluid dat er heel goed bij past. Wees creatief! En als je misschien niks kunt verzinnen, dan ga je gewoon naar het volgende plaatje. Er staan enorm veel gevarieerde opdrachten in. Van La naar Bèh en van Ha naar Tsjoe!
Als volwassene zal je misschien niet snel dit boek oppakken, maar probeer het eens uit en je zult ontdekken hoe leuk dit is. Doe vooral mee met je kind, en laat je lekker gaan. Na twee plaatjes zal je er geen genoeg van krijgen. Hiermee zullen jullie samen de grootste plezier beleven.
Een kleurrijk en fantasievol boek dat je op een heerlijke manier zal prikkelen!
Monsterboeken blijven altijd een bepaalde aantrekkingskracht hebben. Je vindt ze leuk of juist helemaal niet. Zelf vind ik vooral de vrijheid van zo’n verhaal enorm prettig. Het hoeft niet te kloppen met de werkelijkheid. Je mag gewoon een boek lang plezier hebben. En in Kevin de vampier zal je dat volop krijgen. Het is zeker niet eng, vooral grappig en een klein beetje spannend. Maar vooral leuk!
Kevin reist rond met een monstercircus. Als enige van zijn familie lukt het hem nog niet om in een vleermuis te veranderen. Hij probeert het wel, maar dan wordt hij een doos donuts, een boterham met jam of een treinbaan. Het circus is onderweg naar het Doodsangstfestival, maar door een kapotte vleermuisnavigatie zijn ze terecht gekomen in Beneden Ellende. Daar wonen alleen mensen en monsters zijn niet welkom. Toch besluiten ze om een voorstelling te geven, want hun geld is bijna op. Maar wanneer alles uit de hand loopt voordat ze ook maar zijn begonnen, moet Kevin en zijn nieuwe mensenvriendin Bibi de boel proberen op te lossen.
Tussen de hoofdstukken staan korte beschrijvingen van enkele monsters. Zo leer je bepaalde personages een beetje beter kennen. Maar de biografieën zitten, net als het verhaal zelf, ook vol met grapjes. Dit is soms hilarisch, omdat het verhaal zelf hierin door verwerkt is. De illustraties en de speelse manier waarop bepaalde woorden gedrukt zijn, maken het heel plezierig om te lezen. Daardoor oogt het niet saai en krijg je zin om door te lezen.
Kevin de vampier zal ongetwijfeld weer heel wat kinderen enorm vermaken. Het is het eerste deel van een serie, maar wel met een afgerond verhaal. Het zal me niks verbazen, dat kinderen meteen zullen vragen wanneer het volgende deel uitkomt. Het is gewoon te leuk om te laten liggen.
Een fenomenaal verhaal dat moeiteloos één van mijn lievelingsboeken van dit jaar is geworden.Tijdens de Kinderboekenweek viel me op, dat er veel vraag was naar het boek Umbrador. Ik had het wel zien liggen, maar was er nog niet aan toegekomen. Maar nu werd ik toch wel heel nieuwsgierig. En wat een heerlijke verrassing bleek het te zijn. De daaropvolgende paar dagen werden volop genieten.
De wondermooie omslag van het boek doet denken aan schaduwtheaters, waarmee al eeuwenlang wereldwijd verhalen worden verteld. Meestal zijn dit sprookjes of verhalen over magische werelden. En dat is precies wat je kunt verwachten. Umbrador is een sprookje over een land waarin schaduwen een belangrijke rol spelen. Dit blijkt ook uit de naam, want umbra betekent schaduw.
Hoofdpersoon is het weesmeisje Jinna, dat woont bij een nare tante. Zij heeft een bijzondere eigenschap. Ze heeft namelijk geen schaduw. Haar enige vriend is de hond Scharrie, die voor alles bang is. Wanneer die vreselijke tante de hond weg wil doen, belanden Jinna en Scharrie per toeval in het schaduwrijk Umbrador. Hier leert Jinna meer over wie zij is en wie haar echte familie is. Een groot en gevaarlijk avontuur staat op het punt te beginnen. Een avontuur waarin Jinna alles kan winnen of verliezen. Zij moet het opnemen tegen de slechte Schaduwvorst, maar zonder schaduw zijn haar kansen bijzonder klein..
Umbrador is een groots avontuur over de strijd tussen goed en kwaad. Bepaalde lezers maakten vergelijkingen met Harry Potter en dat is zeker waar. Het heeft ook iets weg van Narnia en andere fantasy verhalen. Toch heeft het ook een heel eigen geluid. Hoewel de schrijfster goed gekeken heeft naar de klassiekers, is het geen één op één kopie geworden. Ze heeft de beste ingrediënten gekozen en daarmee een nieuw gerecht gemaakt. En wat voor gerecht!
In Umbrador maakt Marieke Smithuis het haar personages niet makkelijk. Ze geeft ze momenten van hoop en trekt dit dan vervolgens weer keihard uit hun handen. En voor Jinna en de lezer wordt het duidelijk dat strijden tegen het kwaad een hoge prijs kent. Een prijs die behoorlijk pijn doet.
Een fenomenaal verhaal dat moeiteloos één van mijn lievelingsboeken van dit jaar is geworden.
Als je aan dit boek begint, moet je nog maar even van de rust genieten. Want er gebeurt in de komende 350 bladzijdes zoveel, dat je bijna zou vergeten om adem te halen. Hoofdstuk na hoofdstuk krijg je de ene cliffhanger na de ander. Je zou bijna denken dat de schrijver voortdurend zichzelf wil overtreffen in spannende momenten. Het is dan wel een redelijk dik boek, maar je zult er moeiteloos doorheen vliegen.
In grote lijnen draait het om drie natuurrampen, die veroorzaakt worden door de klimaatverandering. Een mega-bosbrand, een superorkaan en een verstoorde ijsklimaat brengen de hoofdpersonen van dit boek in levensgevaarlijke situaties. Wat dit alles bizar realistisch maakt, is het feit dat het deels gebaseerd is op rampen die al hebben plaatsgevonden en anderzijds een scenario is dat over niet al te lange tijd een realiteit kan zijn.
Hoewel je als lezer dit boek grotendeels als een enorm spektakelstuk zult beleven, dat zonder moeite de basis kan vormen van een spectaculaire rampenfilm, zit de belangrijkste boodschap vooral aan het einde. Hier wordt duidelijk met welk doel de schrijver dit geschreven heeft. Het is zijn manier om aandacht te geven aan de klimaatverandering. Tevens is het een oproep aan iedereen om mee te werken, zelfs als je denkt dat het niks uithaalt.
Twee graden is zo’n boek dat tieners zal vastgrijpen en niet loslaten, voordat het gelezen is. Alan Gratz weet als geen ander hoe je van lezen pure entertainment kunt maken. Want hoe serieus de boodschap ook is, natuurlijk mag de lezer ook best genieten van een waanzinnig spannend verhaal. En dat biedt hij dan ook in overvloed. En nu ga ik weer even op adem komen.
December is de feestmaand en daar hoort natuurlijk een bijzonder prentenboek bij. De Sneeuwkoningin is zonder twijfel één van de mooiste boeken van deze winter. Zodra je het open slaat, zul je betoverd raken. Niet zo gek, want het gaat hier om een pop up-boek. Voor je ogen groeit er uit de ene bladzijde een complete stad en op de ander vliegt er ineens een slee met twee witte paarden door de lucht. Zes magische afbeeldingen brengen dit sprookje tot leven.
Het beroemde sprookje van Hans Christian Andersen gaat over de twee kinderen Sofia en Kaj. Wanneer Kaj meegenomen wordt door de Sneeuwkoningin, gaat Sofia op weg om haar beste vriend te redden. Onderweg ontmoet ze bijzondere figuren en op onverwachte wijze krijgt ze hulp. Maar de Sneeuwkoningin is machtig en Sofia is slechts een kind. Zal het haar lukken om Kaj te redden?
Vos besluit hier iets aan te doen, maar daarvoor moet hij wel heel veel werk verzetten. En daarom heeft hij geen tijd meer voor al z’n vriendjes, want hij heeft het veel te druk. Maar is dat wel zo slim? Want met zoveel werk vergeet Vos helemaal te genieten van al dat moois.
De Sneeuwkoningin is een heerlijk voorleesverhaal, dat je makkelijk gedurende een winterse avond kunt voorlezen. Niet te lang en niet te spannend, dus zeer geschikt voor kinderen vanaf drie jaar. De illustraties zijn op een moderne manier klassiek en doen denken aan Scandinavische en Oost-Europese voorbeelden.
Zelfs als je dit voor de twintigste keer open doet, zal het boek je een plezierige rilling geven. De pop-ups zijn gewoon te mooi om niet onder de indruk te zijn. Vooral de laatste afbeelding waarin de toren van het paleis de lucht in schiet, blijft me fascineren.
Een prachtig cadeau voor in de schoen of onder de boom.
Een dikke, vette kersttip waar je gewoon niet omheen kunt.Hoewel ik dit boek in de 7+ categorie plaats, is De Grompus een heerlijk kerstboek voor bijna alle leeftijden. Perfect om voor te lezen en zelf te lezen. Dit verhaal heeft alles wat in een ideaal kerstverhaal hoort te zitten. Een chagrijnige brompot, die een kruising is tussen Scrooge en de Grinch, een klein irritant konijn met een hart van goud, vrolijke mensen die dol zijn op Kerstmis (nog irritanter dan kleine konijnen), een Kerstman, een kersttrui en een stok. Die laatste twee klinken gek, maar zijn heel belangrijk voor het verhaal.
De Grompus vindt bijna niks leuk. Één ding is zelfs nog minder leuk dan helemaal niet leuk: Kerstmis. Iedereen is vrolijk, krijgt cadeautjes en iedereen eet spruitjes. Vooral dat laatste zit De Grompus dwars. Hij is dol op spruitjes, maar omdat iedereen die met Kerstmis eet, is er helemaal niks meer over voor hem. Daarom besluit hij naar de Kerstman te gaan en voor eens en altijd Kerstmis te stoppen.
Onderweg ontmoet hij bijzondere wezens, die aardig doen en hem helpen. Daar zit hij dus helemaal niet op te wachten. Hij heeft een gluiperige, gruwelijke kerstplan en daarin is geen ruimte voor al die onzin. Hij heeft genoeg aan zijn stok, die zijn beste en enige vriend is, en zijn lievelingstrui vol gaten. Hij heeft zeker geen behoefte aan dat nare konijn, dat steeds probeert zijn vriend te zijn. Maar zo langzamerhand twijfelt hij eraan of het nog goed gaat komen met zijn plan.
Alles in dit boek maakt me blij. Het verhaal is enorm grappig, maar heeft ook een serieuze kerstboodschap. Het zit vol met waanzinnig mooie illustraties, die door de schrijver zelf gemaakt zijn. Stuk voor stuk zou ik ze zo willen inlijsten en aan de muur hangen. En ik wil niet anders dan een enorm compliment geven aan de vertaalster Johanna Rijnbergen. Zij heeft de speelsheid en ritme van de oorspronkelijke tekst zoveel mogelijk omgezet naar het Nederlands. En dat is wat mij betreft uitstekend gelukt.
De Grompus is het kerstboek, dat je dit jaar echt (voor)gelezen moet hebben. Kerstmis kan hiermee haast niet beter beginnen. Een dikke, vette kersttip waar je gewoon niet omheen kunt.
Schaduw is een perfect cadeau voor de feestdagen. En nu maar hopen dat deel twee heel snel uitkomt. liggen.Meteen toen ik dit boek zag, wist ik dat het bijzonder zou zijn. Op de voorkant zie je een donkere stad en het Noorderlicht waaruit een dreigend gezicht toekijkt. De titel belooft ook weinig goeds, want in de schaduw schuilt altijd gevaar. Kortom, een boek waar ik meteen heel nieuwsgierig naar werd.
Het verhaal draait, zoals de titel al aangeeft, om schaduw. Peter krijgt bezoek van een elf en krijgt een aanbod, dat hij niet kan laten schieten. In ruil voor zijn schaduw zal de elf zijn doodzieke vriendin Sara weer beter maken. Dat lijkt maar een kleine ruil, maar al snel ontdekt Peter hoe hoog de prijs is. Hij moet een manier vinden om de ruil weer ongedaan te maken, voordat hij zichzelf volledig verliest. En ondertussen wacht ver in het Noorden een groot gevaar op z’n kans om zíj́n schaduw over de hele wereld te werpen. Een gevaar dat zelfs een bedreiging vormt voor een oude bekende van ons allemaal.
Schaduw is het eerste deel van een spannende en duistere serie. Het past goed in het rijtje verhalen waar ook Een jongen genaamd Kerstmis en De Sneeuwkoningin toe behoren. Het is dan ook uitermate geschikt voor de wintermaanden. Heel jammer dat de vervolgdelen pas later uitkomen, want het liefst had ik dit boeiende verhaal meteen in z’n geheel gelezen.
De illustraties zijn waanzinnig mooi, magisch en duister. Ze doen denken aan het werk van Dave McKean (Coraline) en Jim Kay (Zeven minuten na middernacht) maar dan met een vleugje cartoon. Het verhaal krijgt daardoor een nog dreigender en donkerder sfeer. Je zou het boek eigenlijk alleen al daarvoor willen hebben.
Schaduw is een perfect cadeau voor de feestdagen. En nu maar hopen dat deel twee heel snel uitkomt.
De laatste jager is wonderschoon, maar ook echt realistisch.Het vorige boek van Inez van Loon was één van de mooiste boeken die ik het afgelopen jaar gelezen heb. Ik was dan ook erg benieuwd naar Yash! En opnieuw werd ik niet teleurgesteld. Boeiend van het begin tot het einde, spannend zonder overdrijving en realistisch, zoals ik van een historisch roman verwacht. Yash! geeft de lezer een inkijk in het Suriname van rond 1900 en het ontstaan van de Hindostaanse gemeenschap.
Het verhaal begint in het noorden van India. Yash woont bij zijn tante. Zijn moeder is overleden en zijn vader is al een aantal jaren geleden vertrokken naar Suriname. Wanneer Yash in de problemen komt door een vlieger-wedstrijd tegen een rijkeluiszoon, besluit hij samen met zijn beste vriend te vluchten en zijn vader te zoeken.
Na een moeilijke reis, waarbij ze hulp krijgen uit onverwachte hoeken, lukt het de jongens om in Suriname aan te komen. Daar wacht de grootste uitdaging, want de vader van Yash is spoorloos en het land is enorm groot en uiteraard volledig onbekend. Om alles nog moeilijker te maken, dreigen ze ook nog teruggestuurd te worden naar India. Het is dan ook van belang om zo snel mogelijk te slagen in de missie.
Yash! bestaat feitelijk uit twee delen. Het eerste deel speelt zich af in India. Hierin maken we kennis met het kastensysteem en de enorme ongelijkheid tussen de verschillende bevolkingsgroepen. In het tweede deel krijgen we een beeld van Suriname rond het begin van de twintigste eeuw. Ondanks dat in het tegenwoordige Nederland veel mensen met een Surinaamse achtergrond wonen, weten we maar weinig af over het land en haar ontstaan. Inez van Loon wil hier meer bekendheid aan geven en dat doet ze op haar gebruikelijke wijze. Ze geeft ons lezers een heerlijk, boeiend verhaal waarin we kunnen ronddwalen. Bijna ongemerkt laat ze je na afloop een stuk wijzer achter.
De boeken van Inez van Loon verdienen het om veel meer gelezen te worden. Zij is de geschiedenisleraar, die van elke les een enorme beleving maakt. Zo’n leraar, die in staat is om dode stof tot leven te brengen. Yash! is een absolute aanrader voor jongeren en volwassenen. Leerzaam, maar vooral ook spannend.
![[Boekhandel Van Kooten] - Libris logo](/media/kg5f3zh4/libris_logo_rgb.svg){kind=logo}